ରାଧାରାଣୀ ଙ୍କ ବ୍ୟାକୁଳତା

ଦିନେ ରାଧାରାଣୀ ଦୂତିକି ଡ଼ାକି

କହନ୍ତି ଲୋ ସଖୀ ତୁ ଜାଣିଛୁ କି

କେଣେ ଯାଇଛନ୍ତି ମୋ କଳା କାହ୍ନୁ

ବଇଁଶୀ ଶୁଭୁ ନାହିଁ ବୃନ୍ଦାବନୁ ଯେ

ମନେ ଲାଗୁଅଛି ଭୟ ଯେ l

ଦୁଷ୍ଟ କଂସ କାଳେ ରାକ୍ଷସଙ୍କୁ ପେଶି

ମାରିବ ମୋ ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟ ଯେ

ଘରେ ଲାଗୁନାହିଁ ମୋହରି ମନ

ନ ଦେଖିଲା ଯାଏଁ ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନ

ବୁଦ୍ଧି ବାଟ କିଛି ଦିଶୁ ଲୋ ନାହିଁ l

ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ବନେ ଯାଆନ୍ତି ଧାଇଁ ଯେ

ଦେଖନ୍ତି ଧନକୁ ମୋର ଯେ

ନିନ୍ଦା ଗଞ୍ଜଣା ମୁଁ ସହିଲେ ତା ପାଇଁ

ମନେ ଦୁଃଖ ନାହିଁ ମୋର ଯେ ।

ଆଖିରୁ ଅନ୍ତର ଯେବେ ହୁଅଇ

ମୋ ମନକୁ ସିଏ ଯାଏ ଲୋ ନେଇ

ମନ ମୋହନ ମୋ ଗଳାର ମାଳି

କେମିତି ତାକୁ ମୁଁ ପାରିବି ଭୂଲି ଯେ

କହ ଲୋ ମତେ ଦୁତିକା ଯେ l

ଦୂତୀ କହେ ସଖୀ ଚିନ୍ତା ତୁ ନ କର

କାହ୍ନୁ ନାହିଁ ସେଠି ଏକା ଯେ

ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି ଗୋପାଳ ପୋଏ 

ଘରକୁ ଫେରି ବେ ମିଶି ସଭିଏଁ

ଚାଲ ସଖି ଆମେ ଯମୁନା ଯିବା l

କଳସୀରେ ଜଳ ନେଇ ଆସିବା ଯେ

ଶୁଭିବ ବେଣୁ ଶବଦ ଯେ

ମନ ତୋର ସ୍ଥିର ହୋଇବ ଲୋ ସଖୀ

ଶୁଣିଲେ ବଇଁଶୀ ଶବ୍ଦ ଯେ l