ପୂର୍ଣମୀର ଚାନ୍ଦ

ସୁଦୂର ପଲ୍ଳିର ଅନ୍ଧାର ଗଳିରୁ

ତାକୁ ସେ ଉଦ୍ଧାର କରିଥିଲେ l

ବଞ୍ଚିବା ମରିବା ସମାନ ତା ପାଇଁ

ସୁକୁ ସୁକୁ ସେ ତ ହେଉଥିଲା l

ଚିରା ବସ୍ତ୍ର ପରିହିତା କଙ୍କାଳ ସାରକୁ

ଭାବୁଥିଲେ କିପରି ଆଶ୍ରୟ ଦେବେ ତାକୁ l

ନିଜ ହାତ ଗଢା ଆଶ୍ରମକୁ ତାକୁ ଟେକି ଆଣି

ଝାଉଁଳି ପଡିଥିବା ଏ ବୃକ୍ଷ ଡ଼ାଳେ ସିଁଚିଲେ ସେ ପାଣି l

ବିଶ୍ଵାସ ନଥିଲା ଏଇ ଶୁଷ୍କ ଡାଳ ଦିଶିବ ଭିନ୍ନେ

ପଲ୍ଲବିତ ହୋଇ କୁସୁମିତ ହେଇଯିବ ଦିନେ l

ଅବିଶ୍ଵାସ କୁ ବାସ୍ତବରେ ପରିଣତ କରି

ଝାଉଁଳା ଗଛ ଟା ଡାଳ ପତ୍ର ଦେଲା ବିସ୍ତାରି l

ବଢିଗଲା ତାଙ୍କ ପରିଶ୍ରମ ଆଉ ମନୋବଳ

ଶିକ୍ଷା ଦୀକ୍ଷା ଦେଇ କରିଦେଲେ ତାକୁ କଲେକ୍ଟର l

ଏବେ ସେ ଦେଶ ହିତକର କାମରେ ନିୟୋଜିତ ଅଛି

ନିଜ କାମ ପଛରେ ପକାଇ ଦୁଃଖୀ ରଙ୍କିଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଛି l

ଭୁଲିନି ସେ ତାର ଅଲୋଡା ଅଖୋଜା ପିଲାବେଳ

କ୍ରୁର ସମୟର ନିର୍ବିକାର ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ଆଉ ନିର୍ବିଚାର l

ଅନେକ ଦିନରୁ ଚାଲିଗଲେଣି ସେ ନମସ୍ୟ ଗୁରୁ ପିତା

ଯିଏ ଥିଲେ ସେଇ କାଳ ରାତ୍ରିରେ ତାର ଉଦ୍ଧାର କର୍ତ୍ତା l

ତାଙ୍କ ନାମେ ଗଢିଛି ସେ ଶିକ୍ଷା କେନ୍ଦ୍ର ଆଉ ଦେବାଳୟ

ତା ପରି ଥିବା ଅସହାୟ ମାନଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ଆଶ୍ରୟ l

ଏବେତ ସେ ହୋଇ ଯାଇଛି ପୂର୍ଣମୀର ଚାନ୍ଦ କେତେକଙ୍କ ପାଇଁ

ହସୁଛି ହସାଉଛି ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ ଆକାଶରେ ରହି l