ପୁରୁଷର ଲୁହ

ବିରହ ଅନୁଭବି ଆତ୍ମାଟିଏ।

ସେଥିରୁ_

ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ଅଗୋଚରେ

ଉତ୍ପତ୍ତି ହେଇ ପାରେ,

ଲବଣାକ୍ତ ଉଷ୍ଣପ୍ରସ୍ରବଣ।

କିନ୍ତୁ ସମୟ ସ୍ରୋତରେ

ବନ୍ଦ ହେଇ ଯାଇ ପାରେ ତା ବି

ଯେହେତୁ ସହି ଜିଁ ବାକୁ -

ହେବ ତାକୁ ଏ କଷଣ ॥

ହେଲେ

ସେ ଉଷ୍ମ ସ୍ରୋତ କୁ -

ଵୁକୁରେ ଚାପି ରଖି

ଚିରସ୍ରୋତା ହେଇ ଯାଇଛି

ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟଟା।

ସେଥିରୁ ଲୁହ ବଦଳେ ଝରେ ଲହୁ

ଯାହାର ଛିଟାରେ_

ବର୍ଣ୍ଣ ହିନ ଅନ୍ୟ ମାନେ

କିନ୍ତୁ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ କେବଳ ଲାଲ୍-

ଆଖି ଯେ ଯାଏଁ ପାଏ।

ଜାଣିଛି ସେ ଝର ବନ୍ଦ୍ ହେବାର ଵାଟ ଟା,

ବାଟ ବଣା ହେଇ ଯାଇଛି।

ତେଣୁ ତାକୁ ଝରିବାକୁ ହେବ,

ଶେଷ ବିନ୍ଦୁ ଯାଏଁ ॥

ତଥାପି

ଜିଦ୍ କରି ବସିଛି

ଲୁହ,ଲହୁ ବଦଳରେ_

ଖୁସି ଟିକିଏ ପାଇବାକୁ।

ନିର୍ବୋଧ ହୃଦୟଟା_

ବୁଝି ପାରିନି ସୃଷ୍ଟିର ନିୟମକୁ

କାମ ସରିଗଲା ପରେ_

କୃତ୍ତଘ୍ନ ମଣିଷ

ଆଉ କି ପଚାରେ କେବେ କାହାକୁ!!

ଖାଲି ସେତିକି ନୁହେଁ

ପ୍ରତିଦାନ ଭୟେ _

କୃତ୍ତଘ୍ନ କେବେବି

ଚାହେଁନା କାହାକୁ ଲେଉଟି ପଛକୁ ॥

ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟ ଟା ବିକଳ ରେ ଚାହିଁ ଥାଏ

କାହାକୁ କେଜାଣି!!!

ଯିଏ ତାକୁ ଦିନେ କରିଥିଲା ଅତି ନିଜର

ନା ତାକୁ

ଯାର ଅଭିନୟ

ସତେକି ଅସହାୟ-ନିରୁପାୟ।

ନା ଯିଏ_ଆଜି ନିଜ ନିଷ୍ପତି ରେ ଅଟଳ ॥

ବାରମ୍ବାର କଷାଘାତ_

ପରେ ବି ଆଶା ରଖିଛି

ପୁଣି କାଳେ କେଉଁ ଏକ ଦୁର୍ବଳ ମୁହୂର୍ତ୍ତ_

ସୃଷ୍ଟି କରି ପାରେ ମୂଳ ରୁ ଆରମ୍ଭ।

ପୁଣି କାଳେ ଘୁଞ୍ଚି ଯାଇ ପାରେ

ଅମାବାସ୍ୟା ର କାଳିମା,

କାଳେ ପୁଣି ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଚାନ୍ଦ

ଖୋଜି ପାରେ ତା ଚକୋରକୁ

ପୁଣି କାଳେ ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିବା ସମ୍ପର୍କଟା

ଯୋଡ଼ି ଯାଇ ପାରେ

ଯେହେତୁ ଯୋଡ଼ିବା ନୁହେଁ ଅସମ୍ଭବ ॥

ଇତିହାସ ପୃଷ୍ଠା ର_ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତି,

ହେଇ ପାରେ

କିଛି_ଶୀତଳ ଯୋଛନାର ପରଶ

ଆଉ କିଛି_

ନିଦାଘେ କାଳ ବୈଶାଖୀର ସଂଘର୍ଷ।

କିଛି_ସ୍ୱଚ୍ଛ ନିର୍ମଳ କାଚ ଆଇନା

ଆଉ କିଛି_

ଦଗାଦିଆ ଚକ୍ଷୁବନ୍ଦି ମୃଗତୃଷ୍ନା ॥

ଏଇ ଆବୃତ୍ତି ରେ

ସେଇ ଇତିହାସ ରେ

ନୂଆ ଫର୍ଦ୍ଦଟିଏ ଯୋଡ଼ି ହେଇ ଯାଏ

ନୂଆ ଏକ ଅନୁଭୂତିକୁ ନେଇ

ଯା'ର ସୃଷ୍ଟିର କାରଣ କାଳେ

ଏକ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର କୋହ।

ନା କେବେ ସେ ତାକୁ_

ଦେଖି ଥାଏ ନା ଜାଣିଥାଏ।

ସେ ସେଇ ଉଷ୍ଣପ୍ରସ୍ରବଣ

ନା ତାର_

ପୁରୁଷ ର ଲୁହ ।