ବିକଳ ଜୀବନ

ଜୁଡ଼ୁସୁଡ଼ୁ ଓଦା ହେଇ ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ

ସ୍ମୃତି ବାଆ ବର୍ଷାଧାରେ, ତିନ୍ତୁଥିବା ବେଳେ

ଶାଳୁଆ ପବନର ଶୀତଳ ଛୁଆଁ,

ଉଭେଇ ଦିଅନ୍ତି କୁହୁଡ଼ିଆ ପାହାନ୍ତି କୋଳେ ।

ଉଷୁମ ପରସ ଖୋଜୁ ଥିବା ଓଠ

କା'ଦାନ୍ତ ଦଂଶନେ ଆଜି ହେଇଛି କ୍ଷତାକ୍ତ,

ଲୋହିତ ବର୍ଣ୍ଣ ଆଚ୍ଛାଦିତ କରିଛି

ସେ ନରମ ମାଂସକୁ, କରି ନିଜଠୁ ବିଭକ୍ତ ।

ତୃଷାର୍ତ୍ତ ମନଟାବି ଡହଳ ବିକଳ

ମୁନ୍ଦାଏ ଅତୃପ୍ତ କାମନାର ବାରି ଆଶାରେ

ଖିନବିନ୍ ହୃଦୟଟାବି ଚିତ୍କାରୁଛି 

ନୀରବରେ କେଉଁ ଏକ ଅଜଣା ଭୟରେ ।

ଅଙ୍କୁରିତ ଆଶା ସବୁ ମରୁଡ଼ି ଆଁରେ

ସେ ବା କି'ପ୍ରଶ୍ନ କରିପାରିବ ଶୁଷ୍କ ବାଦଲକୁ

ଏମିତିରେତ ଅନେକ୍ ଝାଞ୍ଜି ପରିଚିତ,

ତେଣୁ କାହିଁବା ଦୋଷିବ ସେ ନିଜର ଭାଗ୍ୟକୁ ।

ସାମ୍ନାରେ ଦେଖି ବିଶାଳ ମରୁଭୂଖଣ୍ଡକୁ

ଧାଉଁଥିବା ଯୌବନବି ଥିରିଥିରି ପାଦ ପକାଏ

ସୁନ୍ଦର ଦେଖା ଯାଉଥିବା ସିନ୍ଦୂର ବି,

ଚିହ୍ନା ଲୋକଙ୍କ ଭିଡ଼ ଭିତରେ ଫିକା ପଡ଼ିଯାଏ ।

ଅପରିଚ ଦୃଷ୍ଟିରେ ସମସ୍ତେ ପରିଚିତ

ଖାଲି କାରଣ ଖୋଜା ଯା ଭାବ ବିନିମୟ ପାଇଁ

ଆଖି ପଲକରେ ସମ୍ପର୍କ ଯୋଡ଼ିଯାଏ,

ପୁଣି ଭାଙ୍ଗିଯାଏ କେତେ କିଛି କାରଣ ନଥାଇ ।

ପିମ୍ପୁଡ଼ିଧାରେ ଚଲା ମଣିଷ ନିରୁପାୟ

ଝୁଣି ଖାଇଯିବାର ଭୟରେ ସତେ ଆତଙ୍କିତ

ଖୁଦ ସାଉଁଟି ଖାଇବାର ଆଶା ନେଇ

ନିଜ ନାର୍ଯ୍ୟ ଅଧିକାରରୁ ବି ହେଇଛି ବଞ୍ଚିତ ।

ବିବସ୍ତ୍ରା କାନ୍ଦେ ଲଜ୍ୟା ନିବାରଣ ପାଇଁ

ପୁଣି ବସ୍ତ୍ରହୀନ ହେବା ପାଇଁ କରୁଛି ବି ମନ

ମୋହ ଭାଙ୍ଗି ଗଲେ ସେ ଶିଥିଳ ତନକୁ

ନପୁଛିବେ କେହିକେବେ ଦେଇ ନିଜର ବସନ ।

ମେଘାନନ୍ଦୀ ଭାଳୁନାହିଁ ଜଳଧରକୁ

ଖୋଜେ କା ଅଶ୍ରୁ ଜଳେ ସେ କରିବ ସ୍ନାହାନ

ବିଭାବରି ବି ମୁକ୍ତ ଆକାଶକୁ ଛାଡ଼ି

ମଧୁଶାଳାରେ ଦମ୍ଭେ କରୁଛି ଆତ୍ମ ଗୋପନ ।

ଦ୍ରୁମ ଯେବେ ଆଶ୍ରେ ମୃଦୁବଲ୍ଲୀକୁ

ସିଏ ବି ବାଟଭାଙ୍ଗି ଚାଲିଯାଏ ଅନ୍ୟର ଛାଇକୁ

ସଖୀଗୋ ନଯା ନଯା ଅଭିମାନ କରି

ଏ ଶୁଷ୍କ ମୃତ ଦାରୁବି, ଆଶ୍ରା ଦିଆଇବ ତୁମ୍ଭକୁ ।