ପୁନର୍ଜନ୍ମର ପୂର୍ବାଭାଷ

ଅବୟବର ଚର୍ମ ବିବେକର ବୟସ

ମନର ମର୍ମ ସବୁ ଯେବେ ଗଛର ପତ୍ରସମ ଶୁଷ୍କ

ସମୟ ଇଚ୍ଛାରେ ସମୟ ପୂର୍ବରୁ

ଚେତନା ଓ ଚିନ୍ତାଧାରା ଚିତାସମ ହୋଇ ବୟସ୍କ,

ପତ୍ରଝଡ଼ା ଋତୁ ଆସେ ଜୀବନେ

ଥକିଯାଏ ଯେବେ ହୃଦୟର ଭାବନା ଓ ମସ୍ତିଷ୍କ ।

  ହାରିଯାଏ ହତାଶ ଲୁହା ସାଜେ ସବୁ ଲୁହ

  ଶୋଇଯାଏ ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ ଶେଷ ନିଦ୍ରାରେ

  ଆଶା ନିଜପାଇଁ ନିଜେ ସାଜେ ଅଭିଶାପ

  ଦୁଃଖ ବି ହତୋତ୍ସାହିତ ହୋଇ ମନୁ ମରେ ।

ସବୁ ତତ୍ତ୍ଵ ସରିଗଲା ପରେ, ସବୁ ଇଛା ମରିଗଲା ପରେ

ଦିଶେ ଅନ୍ତରର ନୟନକୁ ସ୍ୱଜନ୍ମେ ପୂନର୍ଜନ୍ମର ପୂର୍ବାଭାଷ ।

ସ୍ୱାଭାବିକ ଲୋଭର ମାତ୍ରା ହୁଏ କ୍ଷୀଣ

ଯାତନାର ମରୁଭୂମି ସାଜେ ଜୀବନର ସୁସବୁଜ ବଣ

ସ୍ପୃହା ମରେ, ପୋଡ଼ିଯାଏ ଆଗ୍ରହ ଏ ପ୍ରାଣର

ଶୁଖୁଥାଏ ରକ୍ତ ଧମନୀ ଶିରାରେ, ଶରୀରର ପ୍ରତିକୋଣ,

ନିଃଶ୍ୱାସର ଛାଡ଼େ ରଙ୍ଗ, ପ୍ରଶ୍ୱାସ ହୁଏ ବେରଙ୍ଗ

ସୁଖର ହସ ଭୟଭୀତେ କରେ ପଳାୟନ ଛାଡ଼ି ଆତ୍ମା ପ୍ରାଙ୍ଗଣ ।

  ଯେବେ ଦୂରହୁଏ ମନରୁ ମରଣର ଭୟ

  ଶେଷ ହୁଏ ଦ୍ୱନ୍ଦ, ଆଶଙ୍କା ଓ ସଂଶୟ

  ସମୟ କହିଲାଣି ଆସୁଛି ଅନଳ ବୈଶାଖ

  ନିଜ ପ୍ରତି ନିଜେ ହୋଇଯାଏ ସେ ନିର୍ଦୟ ।

ଅସହାୟପଣ ହନ୍ତସନ୍ତ କରେ ମନ ସମୁଦ୍ର କରେ ଗର୍ଜନ 

ସ୍ପଷ୍ଟ ବିଦିତ ତା' ଆଖିରେ ସ୍ୱଜନମେ ପୁନର୍ଜନ୍ମର ପୂର୍ବାଭାଷ।