ପ୍ରତ୍ଯାଖ୍ଯାନ

ସମାଜର ପ୍ରତ୍ଯାଖ୍ଯାନକୁ ନାହିଁ ତିଳେ ଡର

ଅଟଇ ମୋର ଆବାଲ୍ଯରୁ ଚିର ସହଚର ।

କାହାର ଉପେକ୍ଷାରେ ପରାଣ ନୁହଁଇ ବ୍ଯଥିତ

ନିତ୍ୟ ନୂତନ ଚିନ୍ତନେ ହୁଅଇ ଆବିଷ୍ଟ ।

ପ୍ରତ୍ଯହ ଉଷାରେ ଉଦିତ ହୁଏ ନବରବି

ମନେ ମୋର ଆଙ୍କେ ନୂଆ ନୂଆ ଛବି ।

ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରିତ ହୁଏ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅନ୍ତର୍ଦୃଷ୍ଟି

ନବ ଚେତନା ପ୍ରତି କ୍ଷଣେ କରୁଥାଏ ସୃଷ୍ଟି ।

ଅକ୍ଷୟ ଅମ୍ଳାନ ମୋର ଅସ୍ତିତ୍ବ ଅସ୍ମିତା

ଅବ୍ୟୟ ଭାସ୍ବର ଜୀବନ ଦୀପର ସଳିତା ।

ଅଟଳ ଅଦମ୍ୟ ସଂଗ୍ରାମୀ ପ୍ରାଣର ଉଚ୍ଛ୍ବାସ

ଅଲିଭା ଅସରା ଅନ୍ତର୍ଦୀପର ପ୍ରକାଶ ।

ତିରସ୍କାର ମୋର ଲାଗି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଉପହାର

ଯୋଡ଼ ହସ୍ତେ ସ୍ମିତ ହସି କରଇ ସ୍ବୀକାର ।