ପ୍ରତୀକ୍ଷା

ପ୍ରେମ ନିର୍ଝରିଣୀ ବହି ଥିଲା ଯେବେ

ମୋ ମନର ଅନ୍ତରାଳେ

ନିର୍ଝରିଣୀ ଧାରେ ପଞ୍ଚମ ତାନରେ

ପିକ ରାବିଲା ତତ୍କାଳେ ।

ଫୁଲ ଫୁଟି ପୁଣି ମହକିଲା ଯେବେ

ମୋ ମନ ଘର ଅଗଣା

ତୁମରି ସରଳ ଚାହାଣୀ କୁ ଦେଖି

ସପନ ମନେ ଜାଗିଲା ।

ପ୍ରେମର ମହକେ ରୋମାଞ୍ଚିତ ହୋଇ

ଆବେଗେ ଉତ୍ଫୁଲ ହେଲି

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ପ୍ରତିଟି ସ୍ଥାନରେ

ତୁମ ଛବି ଆଙ୍କୁ ଥିଲି ।

ମୋ ଭଲ ପାଇବା ଗଭୀରତା କେତେ

ଭାବିଲି ତୁମେ ମାପିଛ

ତୁମ ଦାୟିତ୍ୱ ଓ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଆଧାରେ

ପ୍ରତୀକ୍ଷା ପ୍ରତୀକ୍ଷା ପାଇଁ କହିଲ ।

ଦାୟୀତ୍ଵ କର୍ତ୍ତବ୍ଯ ସମାପନ କରି

ତୁମେ ନିଜକୁ ଦେଖିଲ

ଜୀବନୁ ବସନ୍ତ ଅପସରି ଅଛି

ମୋତେ ଯେ ଖବର ଦେଲ ।

ଜୀବନ ସାୟାହ୍ନେ ବିବାହ ପାଇଁ କି

ସମାଜ ର ଉପହାସ

ଡରିଗଲ ତୁମେ ରହିଲ ଏକାକୀ

ନାଇଲନି ଯେ ସିନ୍ଦୁର ।

ସରଳ ନିରୀହ ପ୍ରେମିକ ଟିଏ ମୁଁ

ନିରିମଳ ଭାବ ନେଇ

ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିଛି ଆର ଜନମକୁ

ତୁମକୁ ସମ୍ମାନ ଦେଇ ।

ପ୍ରେମ ତ ଅଟଇ ଚିର ପୁଣ୍ୟତୋୟା

ତ୍ୟାଗର ତାର ମହତ୍ତ୍ୱ

ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିବି ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି

ପାଇବାକୁ ଯେ ସାନ୍ନିଧ ।