ପ୍ରଳୟର ଅଗ୍ନିକୁଣ୍ଡୁ ହେବ ପୁନର୍ଜନ

ଉଜୁଡିଗଲା ମୁଠା ମୁଠା ବିଶ୍ବାସ 

ମଉଳିଗଲା ସବୁଜ ସ୍ବପ୍ନର ଆସ୍ତରଣ 

ବତୁରିଗଲା ମୁଠାଏ ନିଶ୍ବାସ 

ଅଭିଶପ୍ତ ସମୟର ଚକ୍ର 

ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହିସାବ ନିକାଶ

ବର୍ଷ-ମାସ-ଦିନ-ଦଣ୍ଡ ନୀରବ ମଉନ ; 

ମାଟିରୁ ଆକାଶ କୋଳାହଳ ଶୂନ୍ୟ 

ସବୁ ବିପର୍ଯ୍ୟସ୍ତ,ଶାପଗ୍ରସ୍ତ

ଓଲଟ ପାଲଟ ସବୁ ଜୀବନର ସୂତ୍ର 

ନିଃଶବ୍ଦ, ଖାଁ ଖାଁ, ଧ୍ବଂସର ନଗ୍ନ ଚିତ୍ର

ସମୟର ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ 

ବିଭତ୍ସ ରୂପ ,କରାଳ ଦୃଶ୍ୟ ,ତାଣ୍ଡବ ସେ ନୃତ୍ୟ 

ବିପର୍ଯ୍ୟସ୍ତ ଭାଗ୍ୟ ଓ ଭବିଷ୍ୟ 

ଗର୍ବ ଓ ଅହଙ୍କାରରେ ଉବୁଟୁବୁ ମଣିଷ

ସତେ କେତେ ନିଃସ୍ବ ,ପୁଣି କେତେ ଅସହାୟ !!

ଭାଙ୍ଗିଗଲା ମୋହ , ବହଳ ସମ୍ମୋହନ 

ଧୂଳି/ମାଟି /ବର୍ଷା /ବସନ୍ତ/ପୁଣି ସମ୍ପର୍କର ;

ଟଳିଗଲା ଦୃମ, ନଭଶ୍ଚୁମ୍ବୀ ଇମାରତ  

ଦୋହଲିଗଲା ବସା,ଚୂରମାର ବିଭେଦ ପ୍ରଚୀର

ଚତୁର୍ଦିଗ ଆର୍ତ୍ତନାଦ କରୁଣ ଚିତ୍କାର 

ପ୍ରକୃତିର ନିଷ୍ଠୁର ପାଦ ଶବ୍ଦ

ଭୀମ ଭୈରବ ଗର୍ଜନ 

ନିଗିଡି ଗଲା ଧାର ଧାର ଲୁହ-ଲହୁ-ସ୍ବେଦ ବିନ୍ଦୁ ,

ମହାପ୍ରଳୟର ମହାନ୍ଧକାରେ

ଖିନଭିନ୍ ବଡଦାଣ୍ଡ, ବାଇଶ ପାହାଚ

ଶ୍ରୀହୀନ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର 

ଯାହା ଖାଲି ନୀରବ ଅଶ୍ରୁତର୍ପଣ

କେତେ ଅସହାୟ ଏ ମଣିଷ ସତେ

ପଙ୍ଗୁ ,ଅଥର୍ବ ଓ ଭାଗ୍ୟହୀନ  ।।

ସଳଖ ଛିଡା ହେବାକୁ ଅଣ୍ଟା ଭିଡୁଥିବା ବେଳେ 

ନିଷ୍ଠୁର ଆକ୍ରମଣ ପ୍ରକୃତିର

ମୁଣ୍ଡ ଟେକି ବାଟ ଚାଲିବାର ସମସ୍ତ ଚେଷ୍ଟାରେ

ଅସଫଳ ବାରମ୍ବାର 

ପ୍ରକୃତିର କୋପେ ଶଙ୍କାଗ୍ରସ୍ତ ଓ ଭୀତତ୍ରସ୍ତ ;

ଚାଖଣ୍ଡେ ମାଟିକୁ ଜାବୁଡି ଧରିବାର ମୋହରେ

ସବୁ ନିଃସଙ୍ଗତାକୁ କୋଳାଗ୍ରତ କରିବାର

ବଜ୍ର ଶପଥରେ ଆଗୁସାର ହେବାବେଳେ 

ବେସାହାରା, ପୁଣି ବାକ୍ ଶୂନ୍ୟ  

ବିଜ୍ଞାନ ବଳେ ବଳୀୟାନ ଏ ସଭ୍ୟ ମଣିଷ  

ସତରେ କେତେ ଦୁର୍ବଳ ଓ ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ  ।।

 

ତଥାପି, ଉଠିବ ଏ ଜାତି 

ଛୁଇଁବ ଆକାଶକୁ , ତୋଳିବ ଜହ୍ନକୁ 

ସଭ୍ୟତାର ବିକାଶରେ ହେବ ଭାଗିଦାର

ଅତୀତକୁ ଅତୀତରେ ପୋତିଦେଇ

କାନ୍ଧ ଉପରକୁ ଟେକି ନେବ

ସବୁତକ ଦୁଃଖ ,ଆଉ ଯେତେ ବିପର୍ଯ୍ଯୟ ,

ହସିବ ଏ ମାଟି ପଲ୍ଲୀରୁ ସହର

ବଣ, ବିଲ, ନଈ ଓ ପାହାଡ

ପ୍ରଳୟର ଅଗ୍ନିକୁଣ୍ଡୁ ହେବ ପୁନର୍ଜନ୍ମ  

ଏକ ନୂଆ ସୂର୍ଯୋଦୟ,ନୂଆ ସକାଳର 

ଅନ୍ଧକାର ଯେତେ ହେବ ଜ୍ୟୋତିଷ୍ମାନ  ।।