ପ୍ରିୟତମ ସାଥୀ

ସେ ଯେଉଁ ନିରୀହ ମନ ,

    ଶାନ୍ତ ହୃଦୟ ,

ଅସରନ୍ତି ପୁଲକର ତରଙ୍ଗ ନେଇ

    ଆସିଥିଲି ସେଦିନ

          ସାଙ୍ଗରେ ତୁମର ।

ଜାଣି ତ ନଥିଲି ସାମାଜିକ 

    ସାଂସାରିକ କର୍ମ 

କର୍ତ୍ତବ୍ୟର କି ରୂପ ଦେଖିବି ଆସି ,

    ବୁଝାଇ ଥିଲ ସବୁ ସହଜ ସରଳ 

          ହେବ ବୋଲି  ତୁମେ ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ରହୁଥିଲା ସବୁ ଭାବନା 

    ଚିନ୍ତନା, ଆକାଂକ୍ଷା ମୋର ;

ଲଜ୍ଜାର ଓଢଣୀ ତଳେ ରହୁଥିଲି ବୋଲି ,

 ପଢାଇଥିଲ ପରିପ୍ରକାଶର ସମସ୍ତ ଧାରା

       ପ୍ରିୟ ସାଥି ଟିଏ ହୋଇ ତୁମେ ।

ଧିରେ ଧିରେ ସବୁ ଜାଣିଗଲି, ଶିଖିନେଲି

   କରିଗଲି ,ଚଳେଇନେଲି ;

      ଶାନ୍ତଶିଷ୍ଟ ଛାତ୍ରୀଟିଏ ପରି ।

ତାପରେ କାହିଁକି କେଜାଣି ମୋତେ ଲାଗୁଥିଲା, 

  ଅଣଦେଖା କରି ପ୍ରଭଞ୍ଚନାରେ ଭରିଦେଲ 

     କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟସ୍ତତାର

             ବାହାନାରେ ତୁମେ ।

ଚଳେଇ ନେବାର ନିୟମରେ ପଡି

    କେବେ ଯେ ...ଅସହ୍ୟ, ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ 

ହୋଇଯାଇଥିଲା ସେଇ ଉପେକ୍ଷିତ ମନ, 

  ଅଦୃଶ୍ୟ ବହ୍ନିରେ ଢାଳିଦେଲ 

          ଘୃତ ଯେ ପୁଣି ତୁମେ ।

ଅସହ୍ୟ ଜ୍ଵଳନରେ ଜଳିଉଠିଲି 

    ଜଳୁଥିଲା ଯେ ପୁଣି ,

ଅଭିସନ୍ଧିସ୍ଥୁ ହୃଦୟର ଲହୁ ତକ ,

    ବୁଝି ତ ପାରି ନଥିଲ ଟିକେ ହେଲେ ,

ଶକ୍ତ ଆଘାତରେ ବିଖଣ୍ଡିତ, 

            ସେଇ ଆତ୍ମାକୁ ତୁମେ ।

ଦୁଇ ଦଶନ୍ଧିରୁ ଅଧିକ ଯେ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ, 

   କେବେ ଆଉ ସତରେ ,

            ବୁଝି ପାରିବ 

ନିରୀହତାରୁ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ସେଇ କ୍ଳେଶଭରା 

         ଆକ୍ରୋଶର ମନକୁ ତୁମେ ?

କେବେ ଆଉ ଫେରିବ

          ମୋ ପ୍ରିୟତମ ହୋଇ ତୁମେ ?