ପ୍ରିୟାର ପାଉଁଜି

ପ୍ରାଚୀନ ଯୁଗର     ଉତ୍ତୁଙ୍ଗ ବୈଦିକ 

     ସଭ୍ୟତା ମହାସଂସ୍କରୀ 

ଯୌବନ ସୋପାନ    ଆଗେଇ ଚଳିଲେ 

     ଯୌବନର ମଙ୍ଗ ଧରି ।

ପାଉଁଜିର ଶବ୍ଦ      ମହୁଠୁ ମଧୁର 

      କୋଇଲିର କଣ୍ଠସ୍ୱର 

ମୋ ଦୈହିକ କଷ୍ଟ     ଉଭେଇଣ ଯାଏ 

       ରୁମଝୁମ ଶବ୍ଦେ ତାର ।

ଚେନାଏ ହସର      ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ରଙ୍ଗ 

       ହସିଥାଏ ଯେ ଫଗୁଣ 

ଚମ୍ପକ ଦେହର       ପାଉଁଜି ଶବ୍ଦରେ 

       ହୃଦୟେ ଜାଗେ କମ୍ପନ ।

ପାଦର ପାଉଁଜି       ନାରୀର ଭୂଷଣ 

       ଭାରତୀୟ ସମାଜର

ମଧୁର ମୂର୍ଚ୍ଛନା       ପାଉଁଜିର ଶବ୍ଦ 

      ଚାଲିଗଲେ ପ୍ରିୟା ମୋର ।

କାମନା ବାସନା      ଜଡିତ ଶରୀର 

       ପାଉଁଜିର ଶବ୍ଦ ଶୁଣି 

ବଦଳି ଯାଏ ଯେ       ମନର ଭାବନା 

      ମାଗେ ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମ ପୁଣି ।

ହସ ଭରିଦିଅ       ମଧୁର ଛିଟାରେ 

      ଲାଜୁଆ ପଣତ ଟାଣି 

ମନ୍ଥର ଗତିରେ       ପାଉଁଜିର ସ୍ୱର 

      ସତେ କି ଗଜଗାମିନୀ ।

ନିଶବ୍ଦ ରାତ୍ରର     ଘନ ଅନ୍ଧାରରେ 

      ପ୍ରିୟା ମୋର ଯେବେ ଆସେ 

ପ୍ରିୟସୀ ଗୋ ତୁମେ     ରୂପ ଦେଖିବାକୁ 

      ମନ ମୋ ହୁଏ ଉଲ୍ଲାସେ ।

ତୁମ ହୃଦୟର       ଚଟାଣ ଉପରେ 

      ଥାପିଲି ପ୍ରଣୟ ବେଦୀ 

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ       କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣାଇଲ

      ପାଉଁଜିର ଚଉପଦୀ ।

ଚମ୍ପା ଫୁଲ ପରି       ପାଦରେ ତୁମର 

       ମଲ୍ଲୀ ସଦୃଶ ପାଉଁଜି 

ପାଉଁଜିର ଶବ୍ଦ        ମୋ ମନ ବେଳାରେ 

       ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖେ ଆଖିବୁଜି ।

ନୀଳ ନୀଳ ତୁମ      ଲାଜୁକି ଆଖିରେ 

       ସାଗର ଚପଳ ଢେଉ 

ତୁମର ପାଦର        ପାଉଁଜିର ସ୍ଵରେ 

      ଝରିଯାଏ ମିଠା ମହୁ ।

ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର        ସବୁଠୁ ସୁନ୍ଦର 

      ପ୍ରିୟାର ପାଉଁଜି ସ୍ୱର 

ମଧୁର ମଧୁର        ସବୁଠୁ ମଧୁର 

      ପ୍ରିୟା ତୁମ କଣ୍ଠସ୍ୱର ।

ସକାଳ ସୂର୍ଯ୍ୟର      ପହିଲି କିରଣ 

      ତୁମର ପ୍ରଥମ ସ୍ପର୍ଶରେ 

ସାଇତି ରଖିଛି        ଅଭୁଲା ସ୍ମୁତିକୁ 

      ରଖିବି ଯୁଗ ଯୁଗରେ ।