ଧୈର୍ଯ୍ୟ ପାରୁନାହିଁ ରଖି

ମୋ ବେନି ନୟନେ ତାଙ୍କ ଦିବ୍ୟ ଛବି

ନାଚି ଉଠୁଛି ଗୋ ସଖି ,

ସେ ମନମୋହନ ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ ଲାଗି

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ପାରୁନାହିଁ ରଖି ।

ଆକୁଳ ହେଉଛି ଏ ପରାଣ ଖାଲି

ପାଶେ ପାଆନ୍ତି କି ତାଙ୍କୁ ,

ନୟନ ପୁରାଇ ଦର୍ଶନ କରନ୍ତି

ସେଇ ଲବଣୀ-ଖିଆଙ୍କୁ ।

ତାଙ୍କରି ତନୁକୁ ଆଉଜି ଶୁଣନ୍ତି

ମୋହନ ବଂଶୀର ସୁର ,

ଭାବରେ ମଗନ ହୋଇ ବାରବାର

କହନ୍ତି ଅନ୍ତର ଗୀର ।

"ଏଇଭଳି ତୁମ ଏ ଦିବ୍ୟ ସାନ୍ନିଧ୍ୟ

ଦେଉଥାଅ ନାଥ ମୋତେ ,

ତୁମରି ପ୍ରେମରେ ଭୋଳ ହୋଇ ମୁହିଁ

ଭୁଲିବି ଯାତନା ଯେତେ ।

ବଇକୁଣ୍ଠ ସୁଖ ଭୋଗ କରିବି ମୁଁ

ପାଶୋରି ବିଷୟ ଜ୍ଞାନ ,

ଆଉ କେଉଁଥିରେ ନ ବଳିବ ଚିତ୍ତ

ତୁମ୍ଭ ପଦେ ଥିଲେ ଧ୍ୟାନ ।"