ବରଷା

ଗର୍ଜନ କରି ଧାଇଁ ଆସଇ ବର୍ଷା

       ଘଡଘଡି କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ,

କହିବ ଯେପରି ନିଜ ସାଥିକୁ କେହି

            ତା ପାଶୁ ନେଉଛି ଛଡ଼େଇ ।।

ବିଜୁଳିବତୀ ଦିଅଇ ସାହାସ

          ଭୟ ନାହିଁ ତୋ ପାଶେ ଅଛି ମୁଇଁ ,

ସାଗର ପାଶରୁ ତୋର ସାଥିକୁ ଆମେ

               ନିଶ୍ଚୟ ଆଣିବା ଡରେଇ ।।

ପବନ ବି ବଢାଇ ଦିଏ ତା ହାତ

               ବରଷାକୁ ନିଏ ସେ ଉଡେଇ ,

ତୋ ସାଥି ପାଶରେ ଅତି ଶୀଘ୍ର ତୋତେ

               ନିର୍ଭୟେ ଦେବି ମୁଁ ପହଞ୍ଚାଇ ।।

ବର୍ଷା ରାଣୀ ର ଲୋତକ ରେ ପୁଣି

               ବସୁଧା ମାଆ ହୁଏ ଶ୍ୟାମଳା ,

ଧନ୍ୟ ତୁ ଜୀବଜଗତ କୁ ଦେଉଛୁ ସୁଖ

              ନିଜେ ସହି ଦୁଃଖ ଜ୍ୱାଳା ।।

ଯେବେ ବଢିଯାଏ ତୋ ଦୁଃଖ ଭାର

          ବଢିଯାଏ ତୋ ଲୋତକ ଧାର ,

ଜଳମୟ ହୁଏ ଏ ଧରା ପୃଷ୍ଠ

          ଜୀବଜଗତ ଯେ ଥରହର ।।