ପ୍ରିୟାର ଓଢ଼ଣୀ

ପାଦ ଚାପି ଛନ୍ଦେ ଆସେ ଯେବେ ପ୍ରିୟା

ପାହେ ନାହିଁ ଜହ୍ନ ରାତି

ପୁଷ୍ପ ବିଭୂଷଣେ ଉଠଇ ଝଟକି

ପ୍ରିୟା ଅପରୂପ କାନ୍ତି ।

ଓଢ଼ଣୀର ତଳେ ଲାଜେଇ ପ୍ରିୟାର

ମୁହଁଟି ଉଠେ ଚମକି

ଓଠରୁ ଝରଇ ସ୍ମିତ ମଧୁ ହାସ୍ୟ

ମନ ରହିଯାଏ ଲାଖି ।

ଅଳପ ହସରେ ଅଳପ ଭାଷାରେ

କଥା କହେ ଯେବେ ପ୍ରିୟା

କିଣି ନିଏ ମନ ଅନିନ୍ଦ୍ୟ ମାଧୁରୀ

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଭାବ ଅକୁହା ।

ପ୍ରିୟାର ପରଶେ ଥାଏ ସମ୍ମୋହନ

ହୃଦୟେ ପ୍ରୀତି ମହକ

ଚୁମ୍ବକ ଯେସନେ ଆକର୍ଷୈ ଲୁହାକୁ

ଓଢ଼ଣୀ ଛୁଆଁ କୁହୁକ ।

ଫୁଟେ ପାରିଜାତ ବିକଶେ କମଳ

ଫିଟିଲେ କୁହୁକ ଦ୍ୱାର

ପ୍ରିୟାର ଓଢ଼ଣୀ ତଳେ ଉଙ୍କିମାରେ

ସବୁଜ ସ୍ୱପ୍ନ ସୁନ୍ଦର ।

ପ୍ରିୟା ଓଢ଼ଣୀରେ ସୁଖର ସମ୍ଭାର

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସପ୍ତରଙ୍ଗ

ହାତ ପାହାନ୍ତିରେ ଧର୍ମ ପୁଣ୍ୟ ପଥ

ମିଳିଥାଏ ପୂରା ଚାନ୍ଦ ।

  -----