ପ୍ରୀତି ସଉଦା

ଅମୃତମୟ ଯେ ପ୍ରେମର ସାଗର

କଲ୍ଲୋଳେ ମହା ତରଙ୍ଗ

ମନର ଆକାଶେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଭାସେ

ଲିିିିଭାଇ ବିରସ ରାଗ ।

ସେ ସ୍ରୋତରେ ଭାସି ଖୁସିରେ ଉଲ୍ଲସି

ସନ୍ଦେହ ନଥିଲା ମନେ

ଚିିିିବୁକ ଚିପୁଡି ପ୍ରୀତି ଦେଲୁ ବାଢ଼ି

ନାଚେ ମୁଁ ଶୃଙ୍ଗାର ତାନେ ।

ମଦିରାକ୍ଷୀ ତୋର ଆକର୍ଷିତେ ମାରେ

ଧରାଇଲା ମଦାଳସା

ପ୍ରେମ ମାଦକତା  ପାନ କରାଇତୁୁ

ପଥେ କଲୁ ଲୋକହସା ।

ଆଜି ତୁ ମେହିିନ୍ଦି ପର ପାଇଁ ପିନ୍ଧି

ପୋଛି ଦେଲୁ ସବୁ ସ୍ମୃତି

ବିରହର ମାଳ ମୋ ଗଳାରେ ଦେଲୁ

ଲାଗେ ଯେହ୍ନେ ଅହି କାତି ।

ନିିିରିହ ମନ ମୋ ତୋ ପାଇଁ ଭୋଗୁୁଛି

ଯେତିକି ଯାତନା  ଦୁଃଖ

ପ୍ରୀତି ସଉଦାରେ ଜିତି ଯାଇ ତୁହି

ଲଭିବୁ ଅଧିକ ସୁଖ ।

ମଧୁରାତି ଶେଷ  ସପନ ବି ଶେଷ

ମଉଳେ ରଜନୀ ରାଣୀ

ଆଖି ଫୁଲ ଶେଯ ଭିଜାଇ ଦେଲୁ ମୋ

ଢାଳି ତୋ ଛଳନା ପାଣି ।