ପ୍ରୀତି ର ମହକ....

ଚକ୍ରବାଳ ହାତ ଠାରି ଆଜି ଡାକୁଆଛି

ମେଘ ର ବହଳ ବୁକେ ଜିବ କି ସେ ଲୁଚି ।

ଚାନ୍ଦ ଆଗମନ ତାକୁ କରୁଛି ଅସ୍ଥିର

ଜାଣିନି ସେ ପ୍ରଣୟ ତ ଚାନ୍ଦ କୁମୁଦ ର ।

ସୁଦୂର ଆକାଶ ବକ୍ଷେ ସେଇ ଚାନ୍ଦ ହସେ

ପ୍ରୀତି ର ପିୟୁଷ ଢାଳି ଯେବେ ସେ ବରଷେ ।

ଦିବସ ଶେଷ ରେ ଯେବେ ରଜନୀ ଯେ ଆସେ

ଚାନ୍ଦ କୁମୁଦ ର ପ୍ରେମ ପୁଣି ସେ ଝଲସେ ।

କୁମୁଦ ଆଖି ରେ ନେଇ ଆଖିଏ ସପନ

ଦିନମଣି ଆଗମନେ ହୁଏ ସେ ନିଶ୍ଚିନ୍ନ ।

ସତ୍ତା ହଜିଯାଏ ପୁଣି ସୁଦୂର ଆକାଶେ

ମିଳନ ବିଚ୍ଛେଦ ଖେଳ ନିତି ସିଏ ରଚେ ।

ତଥାପି ସେ କୁମୁଦିନୀ ପ୍ରେମେ ଉବୁଡୁବୁ

ପ୍ରତାରଣା ପ୍ରେମ ରେ ତ ଅଛି କେଉଁ ଯୁଗୁ ।

ଚାନ୍ଦ କୁମୁଦ ମିଳନ ପୃଥିବୀ ବକ୍ଷ ରେ

ନୁହଁଇ ସମ୍ଭବ କେବେ ଏ ଧରା ବୁକୁରେ ।

ତଥାପି ଲୁହ ତାର ଚକ୍ଷୁ ତା ଭିଜାଇ

ଜାଣିଛି ମିଳନ ତାର ସମ୍ଭବ ନୁହଁଇ l