Library
Profile
ପ୍ରୀତି ଅର୍ଘ୍ୟ
ପ୍ରୀତି ଅର୍ଘ୍ୟ
କେଉଁ ଏକ ଅଜଣା ତିଥିରେ
ଜୋଛନାରେ ବିଚ୍ଛୁରିତ
ଏକାନ୍ତ ମଧୁର ପ୍ରଦୋଷେ
ତୁମକୁ ଦେଖିଲା ପରେ
ହୃଦୟ ମୋ ଦ୍ରବିଭୂତ
ନ ହୋଇ ପାରି ଗୋପ୍ୟ
ହେଲି ଦଣ୍ଡାୟମାନ
ମୁଁ ତୁମ ସାମ୍ନାରେ ।
ଲାଗିଲା ମୋତେ କି ସତେ
ସ୍ବର୍ଗର ଅପସରା
ରମ୍ଭା ନାରୀ , ମେନକା
କି ଅବା ଉର୍ବଶୀ
ମର୍ତ୍ତେ ଆସିଛି ଓହ୍ଲେଇ
ମ୍ଳାନ କରି କାନ୍ତି କାଞ୍ଚନର
ଝଲସୁଛି, ଝଟକୁଛି
ମୁଖରେ ତା ନିନ୍ଦୁ ଅଛି ଶଶୀ ।
ହେଲି ମୁଁ ଅବଚେତନ
ନ ଥିଲା ସମ୍ୟକ ଜ୍ଞାନ
ଥାପିଦେଲି ଦେଲି ମୋର ହାତ
ତୁମ କୋମଳ ହାତରେ
ପଡ଼ିଲା ସତେ ଅଶନି
ହେଲ ଇସ୍ତତତ, ଆରକ୍ତ ବଦନ
ଦେଲ ଯେଉଁ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା
ମୋ କଳ୍ପନା ବାହାରେ ।
r>
ଥରୁ ଥିଲା ତୁମ ଦେହ
ହୋଇ ଅଧଃ ମୁଖ
କରୁଥିଲ ବ୍ୟର୍ଥ ଚେଷ୍ଟା
କରିବାକୁ ପଳାୟନ
ମୁଁ ବି ହେଲି ଘର୍ମାକ୍ତ
କମ୍ପୁ ଥିଲା ଓଷ୍ଠ
ଯେବେ ହୋଇଲା ଆମ
ଚାରି ଚକ୍ଷୁର ମିଳନ ।
ନ ସ୍ଫୁରିଲା କା' ର ବାକ୍ୟ
ବିତିଗଲା ସନ୍ଧ୍ୟା
ମାତ୍ର, ଦେଲ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି
ହୋଇ ଥାଇ ମୌନ
କଲି ମୁଁ ବି ଅଙ୍ଗୀକାର
ସେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ରେ
କଦାପି ମୋ ପ୍ରେମକୁ
ଦେବିନି ହେବାକୁ ମୁଁ ନୁନ୍ୟ ।
ହୋଇ ସ୍ରୋତସ୍ଵିନି
ବହିଛି ସମୟ
ମଧୁର ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଆଣିଛି, ପୁଣି
କେବେ ଝାଞ୍ଜିର ନିଦାଘ
କରିଛି ସେ ଅପଚେଷ୍ଟା
ସୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ ଦାଗ
ଯଦି ବା ହୋଇଛି, ହେଲେ ବି
ଲିଭିଛି, ପାଇ ଆମ ପ୍ରୀତି ଅର୍ଘ୍ୟ ।।
