ପ୍ରହେଳି ଏ ଦର୍ପଣ

ଖୁବ୍ ଝଳେଇଲି ନିଜକୁ....

ସମ୍ପର୍କରେ, ପରିଚୟରେ,

ଫେସବୁକର ବନ୍ଧୁ ସଂଖ୍ୟାରେ

ଶବ୍ଦଙ୍କ ଅହମିକାରେ

ଉଡାଣର ସ୍ୱପ୍ନରେ,

ପ୍ରାପ୍ତିର ଆକାଂକ୍ଷାରେ !

ଦର୍ପଣର ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶିଗଲା ଯେବେ

ଗୋଟେ ଜୋଡି ନିଃଷ୍ପ୍ରଭ ଆଖିର ପ୍ରଶ୍ନ....

ପାଇଛୁ କ'ଣ ତୋ' ସତ ଠିକଣା ?

ନଇଁ ପଡ଼ିଥିବା ଆଖି ପତା କଣରେ

ବୟସର ଲୋଚା କୋଚା ଗାର,

କିଛି ଅନୁଭବର ଛିଟା ,

କିଛି ସମୟର ଛାଟ ;

ଲୁଚି ପାରିଛି କୋଉଠି ଆବିଳତାର ଛାପ ?

ଦର୍ପଣ ମୁହଁରେ ବି ଦିଶେ ସମୟର ଏ

କଳା ଧଳା ଦାଗ !

ହୃଦୟ ଭାଙ୍ଗିଲେ ଚକ୍ଷୁନତ କରେ ଦର୍ପଣ,

ଖୁସିର ତରଙ୍ଗରେ

ଖିଲି ଖିଲି ହସେ ଦର୍ପଣ ;

ଶୃଙ୍ଗାର ରସରେ ଅଭିମାନୀ ଏ ଦର୍ପଣ

ଆକ୍ରୋଶର ଅନଳରେ... ଧୁଆଁ ଧୂଆଁ ଦର୍ପଣ !

ସତରେ କି ସତ କହେ ଦର୍ପଣ ?

ନିଷ୍ପ୍ରଭ ଆଲୁଅରେ ଚିକ୍ ମିକ୍ ସତ୍ତ୍ଵ,

ଶତ ଚେଷ୍ଟାରେ ବି ହାତକୁ ଛୁଏଁନି ହାତ,

ଏପଟେ ବାମ ହେଲେ

ସେପଟେ ଡାହାଣ ;

ଠୋ ଠୋ ହସୁଥାଏ

ଦର୍ପଣରେ ଓଲଟା ପ୍ରତିବିମ୍ବ !

ତଥାପି ଦ୍ୱାହି ଦିଏ ଏ ଅମାନିଆ ମନ

ଅର୍ନ୍ତମନର ସ୍ପଟିକ...

ଆତ୍ମାର ଅନ୍ତଃସ୍ବର.....

ସତରେ ପ୍ରହେଳି ଏ ମନର ଦର୍ପଣ !

--- ରଞ୍ଜିତା ମିଶ୍ର ।