ଝରା ସ୍ପନ୍ଦନ !

ପବନରେ ଥରି ଥରି,

ଖୁବ୍ ନିଶବ୍ଦରେ ପତ୍ରଝଡା ଋତୁର,

ବେରଙ୍ଗ ପତ୍ରଟିଏ ଝରିପଡ଼େ......

ତା' ଝରିବାରେ ନଥାଏ,

କାଚଟିଏ ଭାଙ୍ଗିବାର,

ଝଣ୍ ଝାଣ୍ କୋଳାହଳ,

ନା ତା' ପଦପାତରେ ଖିନ୍ ଭିନ୍ ହୁଏ

ମାଟିର ତରଳ ହୃଦୟ !

ସବୁଜ ଆବେଗ ତା'ର ଫିକା ଲାଗୁଥାଏ,

କିନ୍ତୁ, ଏବେ ବି ଚିତ୍ରିତ ଥାଏ,

ତା' ଶିରାରେ ଶିରାରେ,

ଜୀବନକୁ ଗୋଟା ପଣେ ଜୀଇଁଥିବାର,

ଅପୂର୍ବ ସ୍ପନ୍ଦନ !

କିଏ ଜାଣେ,

କାହା ମେରୁଦଣ୍ଡକୁ ଆଉଜି,

ଡେମ୍ଫ ତା'ର ଦେଖିଥିବ ସ୍ୱପ୍ନ,

ଆକାଶ ପହଁରିବାର,

କାହା ପ୍ରୀତିର ଫଗୁଣ,

ବୋଳିଥିବ ଗାଢ଼ ରଙ୍ଗ,

ସିକ୍ତ କରି ତା'ର କଅଁଳ ମନ !

କେତେ ବର୍ଷା ଭରିଥିବ ଠୋପାଠୋପା ପୁଲକ,

ତା' ମସୃଣ ଓଠରେ,

କେତେ ଉଷ୍ମତା ଢ଼ାଳିଥିବ କାହା ଆବେଗ,

ତା' ସବୁଜ କବରୀରେ ?

କିଏ ବୁଝେ,କୋଉ ପକ୍ଷୀର ଗୀତ ଭରିଥିବ,

ବୁକୁରେ ତା' ଅକୁହା କମ୍ପନ,

କାହା ମମତାର ନୀଡ଼କୁ ଦେଇଥିବ ଛାଇ,

ତା'ର ସବୁଜ ଶ୍ୟାମଳୀ ଅଙ୍ଗ !

ପତ୍ରଟିଏ ଝରିଯାଏ,

ସ୍ବପ୍ନଟିଏ ସରିଯାଏ, କିନ୍ତୁ

ସରିଯାଏ କ'ଣ ବଞ୍ଚିବାର ଅଝଟପଣ ?

ପୁରୁଣାର ରଙ୍ଗ ମାଖି,

ପଲ୍ଲବିତ ନୂଆ ରୂପ,

ପୁଣି କିଛି ଉଷ୍ମତା, ଭିଜା ଭିଜା ମହକ,

ସମୟକୁ ସମର୍ପଣ ଜୀବନଚକ୍ର....,

ଏଇ ତ ଜୀବନ ତା'ର,

ନିତ୍ୟ ଅନିତ୍ୟର !!

************** ----ରଞ୍ଜିତା ମିଶ୍ର ।