ପ୍ରେମର ପହିଲି ପୁଲକ

ଫେବୃଆରୀ ମାସ ପରବ, ସାତରୁ ଚଉଦ ଯାକ

ପାଳନ୍ତି ପ୍ରେମ ସପ୍ତାହ, ଯେତେ ପ୍ରେମକା ପ୍ରେମିକ

ନିଝୁମ ରାତିର ସ୍ୱପ୍ନରେ, ପଡେ ଆଖି ପଲକ

ଚାହୁଁଥାନ୍ତି କାଳ କରାଳେ, ଦୁହେଁ ଏକ ଆରେକ ।

ମସଗୁଲ୍ ବେଳାରେ ମାଗନ୍ତି, ଦୁହେଁ ପ୍ରେମ ଭିକ

ଆଲିଙ୍ଗନେ ଲୀନ କେଉଁ, ପ୍ରଜାତିର ପୋକ-ଜୋକ

ସମ ମୁଦ୍ରାରେ ଥାଆନ୍ତେ କି, ସାରା ତମସା ଯାକ

ଦେଇଛି ସମୟ ସ୍ୱାଧୀନତା, ନାହିଁ କିଛି ତ ରୋକ ।

ଲାଗି ରହିଥାଉ ଅନ୍ଧାର, ନ ଆସ ରେ ଆଲୋକ

ମେଣ୍ଟିଯାଉ ସବୁ ତୃଷ୍ନା, ତାଙ୍କ ସବୁ ପ୍ରେମ ଭୋକ

ଆଖି କହିଯାଏ ଭାଷା, ସବୁ ମୁଖ ଥାଏ ତ ମୁକ

ବୁଝି ବୁଝି ସବୁ ଅବୁଝା, ଦେହ କରେ ନାଟକ ।

ଅନ୍ଧାର ଅପସରି ଆଲୋକ, ଆସେ ଅଚାନକ

ଭାବି ହେଇ ମନେ ମନାନ୍ତି, ଗତ ରାତିର ଶୋକ

ଆଉ ମୋଡିବେନି ପଛକୁ, କହୁ ପଛେ ଯାହା ଲୋକ

ହେଲେ ବଦଳିଲା ସେଦିନୁ, ଦୁହିଁଙ୍କ ପ୍ରେମ ଭେକ ।

ପ୍ରେମ ମୋ ପରୀକ୍ଷିତ, ଯେନ୍ହେଁ ଅଙ୍ଗାରେ କନକ

ଦେହ ମନ ଦୁହେଁ ପ୍ରେମ, ରଥରେ ତ ଅଖ-ଚକ

ଭାଷା ନାହିଁ ଜିହ୍ୱାରେ, ହେଲେ କହିବାକୁ ଅନେକ

ପ୍ରେମ ପରିଭାଷା ବିଭିନ୍ନ, ବର୍ଣ୍ଣିବେ କବି ଲେଖକ ।