ପ୍ରେମ ସ୍ବର୍ଗୀୟ

ମଧୁ ପ୍ରକୃତିର ତୁମେ ମନୋହର

   ରଙ୍ଗଭରା ଫୁଲଟିଏ,

ତୁମ ମହକରେ ଭ୍ରମର ଆତୁରେ

   ତୁମ ମଧୁ ଶୋଷୁଥାଏ |

ମୋ ମନ ଉଦ୍ୟାନେ ଫୁଟିଥିଲ ଦିନେ 

   ତୁମକୁ ମୁଁ ତୋଳିଥିଲି,

ତୁମେ ମୋ ଗୋଲାପ ମୁଁ ତୁମ ମଧୁପ

   ହୃଦୟେ ମୋ ବାନ୍ଧିଦେଲି |

ଆମ ପ୍ରେମେ ଅଛି ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସୁଷମା

   ତୁମେ ଅଟ ସମର୍ପିତା,

ତୁମ ପ୍ରୀତି ପାଇ ଜୀବନ ମୋହର

   ଲଭିଛି ଶେଷ ପୂର୍ଣ୍ଣତା |

ଭଲପାଏ ମୁଁ ଯେ ତୁମକୁ ଗୋ ପ୍ରିୟା

   ହୃଦୟେ ସାଇତା ତୁମେ,

ତୁମ ପ୍ରେମ ପାଇ ମୁଗ୍ଧ ମୋ ଅନ୍ତର

   ଜୀବନେ ତ ସୁଖୀ ଆମେ |

ଆମ ସଂସାରରେ ଆସିନି ବିରହ

   ନାହିଁ ପ୍ରୀତି ପ୍ରତାରଣା,

ପୀରତିର ବର୍ଷା ବରଷିଛି ସଦା

   ପାପ ହୁଏ ବାଟବଣା |

ହୋଇନାହେଁ ଆମେ ଆଲୋଡ଼ିତ ମନେ

   ଛୁଇଁ ନାହିଁ କେବେ ପାପ,

ନିଜ ଦୁଃଖେ ଦୁଃଖୀ ନିଜ ସୁଖେ ସୁଖୀ

   ନାହିଁ ଭାଗ୍ୟେ ଅଭିଶାପ |

ତୁମେ ସରସୀର ନୀଳକଇଁ ଟିଏ

     ମୁଁ ଯେ ଆକାଶର ଜହ୍ନ,

ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ବି ଅବା ଯେତେଦୂରେ

     ନିକଟରେ ବନ୍ଧା ମନ |

ତୁମେ ମୋ ହୃଦୟେ ପ୍ରୀତିର କବିତା

     ଲେଖନୀରେ ତୁମେ ଶକ୍ତି,

ତୁମ ପରଶରେ ରଙ୍ଗ ଭରିଯାଏ

     ତୁମେ ମୋ ଜୀବନ ସାଥି |

ଆମ ଏ ଜୀବନ ଭରିଅଛି ପୂଣ୍ୟ

   ଝରିଯାଅ ପ୍ରୀତି ହୋଇ,

ତୁମରି ଆଶ୍ଳେଷ ଆଲିଙ୍ଗନେ ମୋର

   କ୍ଲାନ୍ତ ତନୁ ଉଠୁ ଚେଇଁ ||