ବେସାହାରା ଜୀବନ

ଆଶ୍ୱାସନା ମୋତେ ଦେଉଥିଲା ଦିନେ

ନିଶୁନ ରାତିର ଜହ୍ନ

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ସିଏ ପାଲଟିଲା ଏକ

କଅଁଳ ମଧୁର ମନ I

ଅମୃତ କଳସ ମଥାରେ ମୋ ରଖି

କେତେ ଶୁଭ ମନାସିଲା

ଆଖିତଳେ ମୋର ନନ୍ଦନ ବନର

ଛବିଟିଏ ଆଙ୍କିଦେଲା I

ପାରିଜାତ ଫୁଲ ତୋଳି ଆଣିଲା ସେ

ଧରାଇଲା ଆଖି ମୋର

ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁକି ସବୁ ସୁଖ ଶିରୀ

ଦେଲା ମୋତେ ଉପହାର I

ସରଗର ପଥ ଦିଶିଲା ସୁନ୍ଦର 

ସେଇ ଦିଗେ ଗଲି ଚାଲି

ଲକ୍ଷସ୍ଥଳ ମୋର ଘୁଞ୍ଚି ଘୁଞ୍ଚି ଗଲା

ଅଧାବାଟେ ଥକି ଗଲି I

ଅସହାୟ ପଣ ଘାରିଲା ଯେବେଳେ

ପାଖରେ ନଥିଲେ କେହି

ଜହ୍ନ ବି ନଥିଲା ମନ ବି ନଥିଲା

ଆଗେ ଥିଲା ମରୁଭୂଇଁ I