ପରିଭାଷା ପ୍ରେମର

ମେଘ ପରଦାର ଫାଙ୍କରୁ ଯେବେ

   ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଙ୍କି ମାରି ଚାହେଁ,

ନୀଳ ସରସୀର ପଦ୍ମ ବନରେ

  ନିଆଁ ଅବା ଲାଗିଯାଏ ।

ଗୋଲାପୀ ଅଧରେ ଫୁଟିଉଠେ ତା'ର

    ମଧୁର ଲାଜର ଛାଇ,

ନୟନ ଯୁଗଳ ମୁଦି ହୋଇଯାଏ

    ପ୍ରେମର ଆବେଶ ନେଇ ।

ରୋମାଂଚିତା ହୁଏ ଗଭୀର ଆବେଗେ

    ପ୍ରିୟର ପରଶ ପାଇ,

ବିରହର ଜ୍ବାଳା ନିମିଷେ ଦୂରାଏ

    ପ୍ରୀତିଲଗ୍ନା ତାର ହୋଇ ।

ସରୋବର ପାଶେ କଦମ୍ବ ଫୁଲର

    ଶୋଭା ପଡ଼େ ମହଳଣ,

ସତେକି ଚନ୍ଦ୍ରମା ଦିଶୁଛି ମଳିନ

   ଗ୍ରାସିଛି ତାକୁ ଗ୍ରହଣ ।

ଘନ କଳା ମେଘ ଢାଙ୍କିଦିଏ ଯେବେ

    ପ୍ରିୟର ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନ,

ଅକାଳରେ ତେବେ ସଞ୍ଜ ମାଡ଼ି ଆସେ

    ବ୍ୟଥାରେ ବୁଜେ ନୟନ ।

ମଧୂପ ଗୁଞ୍ଜନ ଉତ୍ତଳା କରେନା

   ଦିଏ ଦୁଃଖ ଅସୁମାରୀ ,

ଆନମନା ହୋଇ ପ୍ରିୟ ବୋଲି ଚିନ୍ତି

    ପାଖୁଡା ରେ ନିଏ ଭରି ।

ପଦ୍ମିନୀ ର ପ୍ରୀତି ହୋଇଯାଏ ଇତି

   ପାଗଳ ଭ୍ରମର ପାଇଁ,

ବିଫଳ ପ୍ରେମର ଇତିହାସ ରଚେ

   ମୃତ୍ୟୁ କୁ ଅରଜି ନେଇ ।

ପ୍ରେମ ସିନା ଏକ ମୁଗ୍ଧ ଅନୁଭବ

    ସ୍ପନ୍ଦନ ସେ ହୃଦୟର,

ମିଳନ ଠୁଁ ମିଠା ବିରହ ଯେଉଁଠି

   ମରି ବି ହୁଏ ଅମର ।