ଶ୍ରାବଣୀ

ଶ୍ରାବଣୀ ଗୋ ତୁମେ ଲୁଚିଗଲ କିଆଁ

    ଧରା ବସେ ମନ ମାରି,

ଉଷର ଆଜି ତା ସବୁଜ ପଣତ

    ଶୁଷ୍କ ମରୁଭୂମି ପରି ।

ତୁମ ଆଗମନୀ ଗାଉନି କାହିଁକି

   ନିର୍ମଳ ବର୍ଷାର ଧାରା,

ପୁଚ୍ଛ ଟେକି ଆଉ ନାଚୁନାହିଁ କେକୀ

    ଭେକ ସତେ ମୂକ ପରା ।

କହିଲା ଶ୍ରାବଣୀ, ଦେଖି କି ପାରୁନ

   ଝରୁଛି ମୁଁ ଅବିରତ,

ସଦ୍ୟ ବିଧବାର ଆଖିରୁ ଝରି ଯେ

   ହୋଇଛି ମୁଁ ଲବଣାକ୍ତ ।

ପିତାର ଆଖିରୁ ଝରୁଛି ପୁତ୍ରର

  ଅକାଳ ବିୟୋଗ କାଳେ,

ମାଆର ଆଖିରୁ ଝରୁଛି ସତତ

   କାଳର କରାଳ ଛଳେ ।

ସନ୍ତାନ ଆଖିରୁ ଝରୁଛି ନିରତ

   ଅକାଳେ ହରାଇ ତାତ,

ମାତୃହରା କାନ୍ଦେ ଝରାଇ ଲୋତକ

   ହୋଇଛି ସେ ତ ଅନାଥ ।

କେଉଁଠୁ ଆଣିବି ଭଣ୍ଡାର ଜଳର

   ତୃଷା ମେଣ୍ଟିବାକୁ ତୁମ,

ଆଜି ମୁଁ ସାଜିଛି ଶୁଷ୍କ ଶ୍ରାବଣୀ ଟେ

   ଭାଙ୍ଗିଛି ସୃଷ୍ଟି ନିୟମ ।

କହିଲି ବୁଝାଇ ଆଗୋ ମୋ ଶ୍ରାବଣୀ

    ହୁଅ ନା ଏତେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ,

ଫେରି ଆସ ସଖୀ ନିଜ ବଳୟ କୁ

   ହୁଅନା ଏତେ ଅଥୟ ।

ତୁମ ସହ ଫେରୁ ଧାରା ଶିରାବଣ

   ଖେଳୁ ସବୁ ଓଠେ ହସ,

ବିରହୀ ପ୍ରାଣର ସନ୍ତାପ ମେଣ୍ଟାଅ

   ରଚୁ ଧରା ଏବେ ରାସ ।

ଦାରୁଣ ନିଦାଘ ପ୍ରାୟେ ଦୂରେ ଯାଉ

    ଦୁଃଖର ବାଦଲ ରାଜି,

ନୂଆ ଆଶା ଆଉ ସମ୍ଭାବନା ଜାଗୁ

   ସବୁରି ଅନ୍ତରେ ଆଜି ।

ଅନ୍ୟର ରୂପରେ ଦେଖନ୍ତୁ ସଭିଏଁ

   ହାରିଥିବା ସମ୍ପର୍କକୁ,

ଗତ କଥା ଭୁଲି ନୂଆ ମନ ନେଇ

   ଗଢ଼ନ୍ତୁ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ।

ପୁଣି ଆସ ତୁମେ ଧରାର କୋଳକୁ

    ବର୍ଷୁକି ରୂପରେ ଏବେ,

ସବୁଜିମା ଭରୁ ସବୁରି ପ୍ରାଣରେ

   ଶାନ୍ତି ଫେରିଆସୁ ଭବେ ।