ସମ୍ପର୍କର ପରିଭାଷା

 

ମେଘକୁ ମାଗିଲି ଘନ କଳା ରଙ୍ଗ

  କଜ୍ଜ୍ଵଳ କରିବି ବୋଲି,

ମନା କରିଦେଲା କହିଲା ଝରିବି

  ଧାରା ଶିରାବଣ ଭଳି ।

ଫୁଲକୁ ମାଗିଲି ସୁବାସ ତାହାର

  ମୋ ଦେହର ବାସ୍ନା ପାଇଁ,

ମୁହଁ ମୋଡ଼ି ଗଲା ଭଅଁର ପାଖକୁ

  ଆତୁରେ ରହିଲି ଚାହିଁ ।

କେକୀ କୁ ମାଗିଲି ସପ୍ତ ରଙ୍ଗ ବିଭା

  କପାଳର ବିନ୍ଦି ଲାଗି,

କହିଲା ସାଇତି ରଖିଛି ସେ ତାକୁ

  ମେଘ ରାଜା ପାଇଁ ମାଗି ।

ଭରା ବସନ୍ତ ରେ ଶୁଣିଲି କୋଇଲି

  କୁହୁ କୁହୁ ମିଠା ରାଵ,

ମାଗିଲି ଯେମିତି କହିଲା କରିଛି

  ମଧୁମାସ ସହ ଭାବ ।

  

 ମାଗିଲି ଗିରିକୁ ଦେ ମୋତେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ

  ସହିବାକୁ ଯେତେ ଦୁଃଖ,

ଆନନ୍ଦେ ଦେଲା ସେ ପଣତରେ ମୋର

  ନ ହୋଇ ତିଳେ ବିମୁଖ ।

ନାରୀଟିଏ ମୁହିଁ ପାଉଛି ଆଦର

  ନଥାଇ ରଙ୍ଗ ବା ରୂପ,

ଧୈର୍ଯ୍ୟର ସହିତ ଯୁଝୁଛି ସଂସାରେ

  ସହୁଛି ଦୁଃଖର ଧାପ ।

ଅଟଳ ରହିଛି ପାହାଡ଼ ଟେ ପରି

  ଗଢିବାକୁ ମୋ ସଂସାର,

ମମତା ସୂତାରେ ବାନ୍ଧିଛି ସଭିଙ୍କୁ

  ନାହିଁ କେ ଆପଣା ପର ।

ସମ୍ପର୍କ ନଦୀରେ ଭସାଇ ଦେଇଛି

  ନିଷ୍ପାପ ମନର ନାଆ,

ଦୁଃଖୀର ଓଠରେ ଫୁଟାଉଛି ହସ

  ଦେଇ ଭରସାର ବାଆ ।

ସବୁ ସମ୍ପର୍କକୁ ବାନ୍ଧିଛି କାନିରେ

  ଦେଇ ବିଶ୍ୱାସର ଗଣ୍ଠି,

ଜନନୀ ଭଗିନୀ ଜାୟା ,କନ୍ୟା ରୂପ

  ଦେଖୁଛି ଦୁନିଆଁ ମୋ'ଠି ।