ବେଳାଭୂମି

ପ୍ରାଚୀ ଗଗନ ରେ ଉଇଁ ଆସେ ଯେବେ

   ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ର ପୂର୍ଣ୍ଣ ଇନ୍ଦୁ,

ଉତ୍ତାଳ ଲହରୀ ମଥା ପିଟି ଦିଏ

  ଝରି ଯାଏ ଅଶ୍ରୁ ବିନ୍ଦୁ ।

ବେଳାଭୂମି ତୁମ ପଥର ଛାତିରେ

   ଆବେଗର ସ୍ପର୍ଶ ଦେଇ,

ସାଗର କନ୍ୟା ତା ନୀଳ ଓଢଣୀ ରେ

   ତୁମକୁ ଦିଏ ଯେ ଛୁଇଁ ।

କୁହ ବେଳାଭୂମି ହୁଏ କି କମ୍ପିତ

   ତନୁ ତୁମ ପ୍ରୀତି ସ୍ପର୍ଶେ,

ମଧୁର ମିଳନ ସଙ୍ଗୀତ କି ଗାଅ

   ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହୋଇ ହର୍ଷେ ।

କେତେ ତଟିନୀଙ୍କୁ ଆଶ୍ରୟ ଦେଇଛ

    ତୁମ ପ୍ରଶସ୍ତ ବକ୍ଷ ରେ,

ତଥାପି ଦେଇଛ ହୃଦୟ କି କୁହ

   ନୀଳ ସାଗର ଢେଉ ରେ ।

ଢେଉ ବୁଝିଛି କି ତୁମ ମନ କଥା

  ଦେଉଛି ଆଘାତ ଘୋର,

ଶୁଣିଛି କି କେବେ କାନ ଡେରି କୁହ

   ତୁମ ବ୍ୟଥା ଭିଜା ସ୍ୱର ।

 ଆଘାତ ରେ ତାର ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଛି

   ତୁମରି ପାଷାଣ ଛାତି,

ଖିନ୍ନଭିନ୍ନ ହୋଇ ସହସ୍ର ଖଣ୍ଡରେ

   ଯାଇଛି ବାଲି ପାଲଟି ।

ତୁମ ଛାତି ପରେ କେତେ ପଦ ଚିହ୍ନ

   ସମୟ ଦେଉଛି ଧୋଇ,

କହ ବେଳାଭୂମି କାହିଁକି ଯେ ତୁମେ

  ବସିଛ ମଉନ ହୋଇ ।

କହି ତ ପାରନ୍ତ ଦୁଃଖକୁ ତୁମର

   ବୁଝନ୍ତା ଲହରୀ କେବେ,

ଶାଶ୍ୱତ ପବିତ୍ର ପ୍ରେମକୁ ତୁମର

   ଦେବ ସେ ସ୍ୱୀକୃତି ତେବେ ।

ଦେବ ସେ ତୁମକୁ ପ୍ରେମର ପରଶ

   କରିବ ଯେବେ ନିଜର,

ପ୍ରୀତିର ଛୁଆଁ ରେ ଭିଜାଇଦେବ ସେ

   ପାଷାଣ ତନୁ ତୁମର।