ପ୍ରେମ ପତ୍ର

ଆଉ ଥରେ ଲେଖନ୍ତି; ପ୍ରେମର,

ସେ ରାଗିଣୀକୁ,

ନିରର୍ଥକ ଭାବନାକୁ,

ସ୍ଥିତିହୀନ ଉନ୍ମାଦନାକୁ;

ଯାହା ଆଜି ମୋ ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ୱରେ

ମଳୟ ହୋଇ ବହିଚାଲେ,

ବରଷା ହୋଇ ଝରିଯାଏ,

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ହୋଇ ଜାଳିଦିଏ ।।

ବୃନ୍ତଚ୍ୟୁତ ଶେଫାଳିର 

ଅସ୍ତିତ୍ବ ସିନା ସରିଯାଏ

କିନ୍ତୁ; ତା' ବାସ୍ନା ?

ତୁମ ଭାବନା ସହ 

ମୁହୂର୍ତ୍ତ ସିନା ବିତିଯାଏ

କିନ୍ତୁ; ସେ ସ୍ମୃତି ? 

ଝୁଲନ୍ତା ମେଘଖଣ୍ଡରେ 

ଆଚ୍ଛନ୍ନ ସେ କୃଷ୍ଣାକାଶ

ଧୂଳି ବାଲି ମିଶ୍ରିତ

ସେ ଥଣ୍ଡା ଶୀତୁଆ ବାଆ ବତାସ,

ଏତେ ସବୁ ପ୍ରତିକୂଳତା ମଧ୍ୟ 

ତୁମର ସେ ସଦ୍ୟ ଜାତ

ତୁହାକୁ ତୁହା ଉଷ୍ମ ନିଃଶ୍ବାସ

କୁହ ! ସମୟାନ୍ତରେ ଆଉ ଥରେ

ଫେରେଇ ଦି'ନ୍ତ ନାହିଁ ସେ ଅତୀତ ।।

ଯେଉଁଠି ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ ବ୍ୟତିରେକ

ନ ଥିବ ଅନ୍ୟର ଚିହ୍ନବର୍ଣ୍ଣ

ନ ଥିବ ସମୟ ନିର୍ଘଣ୍ଟକର ଅବସାନ

ନ ଥିବ ଡର ଭୟର ଆବର୍ତ୍ତନ

ପୁଣିଥରେ; ଆଙ୍କି ଦେଉଥିବ

ଜୀବନର ସୁମଧୁର ଚିତ୍ରଙ୍କନ ।।