ପ୍ରେମ ପାପ ନୁହେଁ

ପ୍ରେମ ତ ଚିରନ୍ତନ, ଶାସ୍ବତ ,ଅବିନାଶି ଓ ପବିତ୍ର

ରହିଛି ଯୁଗେ ଯୁଗେ ସୃଷ୍ଟି ର ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ

ସୃଷ୍ଟି ର ସର୍ଜନା ବେଳେ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ପଡିଥିଲେ ଦ୍ବନ୍ଦରେ

ସଂସାର ସୃଜନର ମୂଳ ପ୍ରେମ କୁ ହିଁ ବାଛିନେଲେ

ତା ପରେ ପ୍ରେମମୟ ହୋଇଗଲା ସଂସାରଟି

ତହିଁ ପାଇଁ ତ ଦେବତା ମାନେ ବି 

ଲଳାୟିତ ଧରାବତରଣ ପାଇଁ

ପ୍ରେମ ଯଦି ପାପ ତ

ପ୍ରେମ ପାଇଁ ପାଗଳ ହେଉଥିଲେ

ସହସ୍ର ଗୋପୀ ଦ୍ବାପରରେ କାହିଁକି

ନିଜକୁ ସମର୍ପଣ କରିବା ପାଇଁ 

ପ୍ରସ୍ତୁତ ଥାଇ କି ବି କୃଷ୍ଣା ଙ୍କୁ ବାରଣ କରିଥିଲେ କୃଷ୍ଣ

ଯାଚିଥିଲେ ସଖା ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ

ସଖୀ ଆଖ୍ୟା ଦେଇ ରଖିଲେ 

ଦେହାତୀତ ସୂକ୍ଷ୍ମପ୍ରାଣସତ୍ତା ର ପ୍ରେମ

ସେଇ ପ୍ରେମ ଥିଲା ଦେହାତୀତ ,ଶାସ୍ବତ

ବିପରୀତ ଲିଙ୍ଗର ର ଆକର୍ଷଣ ତ ସ୍ବାଭାବିକ

ଯେମିତି ପ୍ରକୃତି ଓ ପୁରୁଷ ର ମିଳନରେ ସଂସାର ସୃଜନ

ହେଲେ ଦେହ ପାଇଁ ପ୍ରେମ ହେଲେ 

ଗତି କରେ ପାପ ଆଡ଼କୁ 

ବନିଯାଏ ମଣିଷ ନୃଶଂସ

ଯେଉଁଠି ପ୍ରେମ ଅଛି ସେଠି ପାପ ନାହିଁ

ଆଉ ଯେଉଁଠି ପାପ ଅଛି ପ୍ରେମ ନାହିଁ

ଆଉକେବେ ପ୍ରେମରୁ ଦେହ

ତ କେବେ ଦେହରୁ ପ୍ରେମ

କିନ୍ତୁ ପ୍ରେମ ପାଇଁ ପାପ ଅବା ଦେହ ପାଇଁ ପାପ

ପରିଚୟ ନୃଶଂସତାର

ସୃଷ୍ଟି ର ସମସ୍ତ ଜୀବ ଯଦି ବଞ୍ଚେ ପ୍ରେମ ପାଇଁ 

ସିଏ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚୟ

ହେଲେ ପ୍ରେମ କେବେ ପାପ ହୋଇ ପାରେନା ।