ପିଲାବେଳ ଧୂଳି ଖେଳ

ଭାରି ଭଲ ଲାଗେ ମନେ ପଡ଼େ ଯେବେ

ପିଲାବେଳ ଧୂଳି ଖେଳ

କି ଆନନ୍ଦମୟ ନଥିଲା ସତରେ

ମାଟି ମାଆର ସେ କୋଳ !

ବାଳୁତ କାଳରୁ ଧୂଳିବାଲି ସହ 

ଥିଲା ଆତ୍ମୀୟତା ଭାବ

ବୋଳି ହେଉଥିଲେ ସଙ୍ଗୀ ଗହଣରେ

କେତେ ଖୁସି ଅନୁଭବ !

ମାଆ ଯେବେ ପୋଛି ଝାଡ଼ି ପଣତରେ

ବୁଝାଏ କାଖେ ବସାଇ

ଅଝଟିଆ ଅମଣିଆ ଏ ମନଟା

ତାକୁ ବୁଝିନପାରଇ ।

ନଡ଼ିଆ ସଢ଼େଇ ଭାତ ଡାଲି ହାଣ୍ଡି

ଖାଦ୍ୟ ଯେ ଧୂଳିବାଲିର

ସାରୁ କି କଦଳୀ ପତରରେ ବାଢ଼ି

ଅଭିନୟ ଖାଇବାର ।

ମାଟିରେ ତିଆରି ଜଗନ୍ନାଥ ମୂର୍ତ୍ତି

ଶୁଖାଇ ରଙ୍ଗରେ ବୋଳି

ଇଟା ଝାଟି ମାଟି ଖେଳଘରେ ଥାପି

ପୂଜୁ ନାନା ଫୁଲ ତୋଳି ।

ଭକ୍ତି ଭାବ କିସ ମନରେ ନ ପଶେ

ହେଲେ ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ

ମୁଖେ ବୋଲିଥାଉ ଟିକି ହୃଦୟରେ

ଟାଣି ନେଉନେଉ ରଥ ।

ଜନ୍ଦାଖାଇ ଫଳ ନଡ଼ିଆ କଞ୍ଚିରେ

ରଥକୁ କରୁ ତିଆରି

ନଡ଼ିଆ ପତର ପେଁକାଳି ସୁର

ଦିଅଇ ହରଷ ଭରି ।

ପିଲାବେଳର ସେ ଧୂଳି ଖେଳୁ ସତେ

ଝରଇ ସମ୍ପର୍କ ମହୁ

ଚୁମୁଟାଚୁମୁଟି ରାଗ ରୁଷା ଭୁଲି

ସଭିଏଁ ଏକାଠି ହେଉ ।

ଏବେ ଧୂଳି ଖେଳ ପିଲାଙ୍କଠୁ ଦୂର

ନୁହେଁ ସରବେ ଅଧୀନ

ଅଖ୍ୟାତ ପଲ୍ଲୀର ଶିଶୁଏ କେବଳ

ମଜାଇ ରଖନ୍ତି ମନ ।