ପେଟରା

ବେତ ରେ ତିଆରି ପୁରୁଣା ଟ୍ରେଜେରୀ

ଜେଜେ, ଜେଜେମାଆ ବେଳର,

ଅଲୋଡା ଆଜିସେ ଅରମା ଗଦାରେ

ଆଦର ନାହିଁ ବି ତାହାର;

ନାହିଁ କାହିଁ କାହୁଁ ମିଳିବ,

ପେଟରା ଶବଦ ଲୋପ ହୋଇଅଛି

ସେ ଏକ ଅଦେଖା ଦରବ ।

ପାଟ ଲୁଗା ଧୋତି ସେଥିରେ ସାଇତି

ରଖୁଥିଲେ ଆଗ କାଳରେ,

ଆଧୁନା ତାହାର ବିକଳ୍ପ ଭାବରେ

ରଖା ହୁଏ ଆଲମିରାରେ;

ସୁନା ରୂପା ଗଢା ଗହଣା,

ସାଇତି ରଖନ୍ତି ଟଙ୍କା ପଇସା ବି

ଆଜି ସିଏ ବାଟ ବଣା ।

ଆଭିଜାତ୍ୟର ଅଭିନ୍ନ ଅଙ୍ଗ ସେ

ଧନୀକ ଘରର ଟ୍ରେଜେରୀ,

ଝିଅ ଆଣୁଥିଲା ବାହାଘର ବେଳେ

ଶାଶୁଘରେ ତାର ଡାଉରୀ;

ସେକାଳ ପଖାଳ କଥା,

ଆଜି ତାର ରୂପ ସମ୍ଭାର ନିଶ୍ଚିହ୍ନ

ନାହିଁ ତାର ମାଦକତା ।

ଅପୂର୍ବ ସେ କାରିଗରୀ କଉଶଳ

ଦେଖିବାକୁ ଯେତେ ସୁନ୍ଦର,

ବୁଣିବା ସେତିକି ଗହନ ବ୍ୟାପାର

କିଏ ଦେବ ମୂଲ ତାହାର;

ସେଥି ପାଇଁ ସେହି ଦରବ,

ବୁଣା ହେଉନାହିଁ ଲୋପ ପାଇଯାଏ

ଓଡିଆ ଅସ୍ମିତା ଗୌରବ ।

ସୁକ୍ଷ୍ମ କାରୁକାର୍ଯ୍ୟ ଖଚିତ ପେଟରା

ମୋ ପୂର୍ବ ପୁରୁଷ ବୈଭବ,

ତୁମକୁ ଦେଖିଲେ ମନେପଡିଯାନ୍ତି

ମାଆ,ଆଈ ଯତେ ସମ୍ଭବ;

ସଂଗ୍ରହାଳୟର ସୁନ୍ଦର,

ବଢାଇ ଦେଇଛ ପେଟରା ତୁମେ ହେ

ନାହିଁ ତୁମର ପଟାନ୍ତର ।