ପାରିବୁ ତ

ନିଜ ଜୀବନକୁ ଚିପୁଡ଼ି ନିଗୁଡ଼ି

ଏ ଖାଲି ପାତ୍ରକୁ ଯେ ଭରିଛି

ଯେ ତୋ ଠୁ ଅଧିକ ତୋତେ ଚିହ୍ନିଛି

ଦେଖିବା କ୍ଷଣି ଯେ ଜାଣିପାରେ 

ଏ ଦେହ ମନ କେତେ କ୍ଳାନ୍ତ 

କେଉଁଠି କେତେ ବ୍ୟଥା ଯନ୍ତ୍ରଣା 

ପେଟରେ କେତେ ଭୋକ 

ତଣ୍ଟିରେ କେତେ ଶୋଷ ଲୁଚି ରହିଛି ।

ସେହି ଏକା ନୀଳକଣ୍ଠ ପରି

ନିଜ ହାତ ଦେଇ

ନିଜ ଗଢ଼ା ଏ ଦେହରୁ

ଆପଣା ଦେହକୁ ଆତ୍ମାକୁ 

ଶୋଷି ନେଇ ପାରେ

ସବୁ ଥକାପଣ ଭୋକ ଆଉ ଶୋଷ 

ବିନା କିଛି ସର୍ତ୍ତରେ ।

କେଉଁଠୁ ଆସେ ଏତେ ବଳ

ଆଉ କେହି ଅଛନ୍ତି କି ତା'ଭଳି

ଇଶ୍ଵରଙ୍କୁ ତୁ ଜାଣୁନା

ନା ଜାଣିବାର ପ୍ରୟୋଜନ ମଣୁ

ଦୃଶ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ସତ୍ୟକୁ ନ ଆଦରି

ସମୟ ଶକ୍ତି ତପସ୍ୟା 

ତୁଚ୍ଛାକୁ ଅପବ୍ଯୟ କରି 

ଧାର୍ମିକତା ର ମୁଖା ପିନ୍ଧି 

ମନଗଢ଼ା ଧର୍ମର କାରାଗୃହରେ କଏଦୀ ହୋଇ

ମରିଚିକା ପଛରେ ମାତିବାକୁ ।

ତା'ର ସୃଷ୍ଟି ଚିରସବୁଜ ହେଇ ରହୁ 

ସେ ଏତିକି ହିଁ ତ ଚାହେଁ 

କିଛି ଦେଇ ପାରିବୁନି ତାକୁ

ତୁ ଯାହା ସବୁ ତାହାରି ସୃଷ୍ଟି

ଏ ସୃଷ୍ଟିକୁ ନେଇ ସେ ଯେଉଁ ଗର୍ବ କରେ

ସେ ଗର୍ବକୁ ତୁ ବଞ୍ଚାଇ ପାରିବୁ ତ ।

ସେ ଜାଣେ ଏ ଦେହ ଚିରନ୍ତନ ନୁହେଁ

ତେଣୁ ଖାଲି ଦେହଟିଏ ସେ ତୋଳିନି

ସ୍ୱପ୍ନର ଆଦର୍ଶର ମଞ୍ଜିଟିଏ ବି ପୋତିଛି

ସେଇଟି ବିରାଟ ର ରୂପ ନେଲେ

ତା'ର ଅବ୍ୟକ୍ତ ଲୁକ୍କାୟିତ ସ୍ୱପ୍ନ ସାକାର ହେବ

ସେତିକି ତୁ ପାରିବୁ ତ ।