ପାରଦର୍ଶିତା ଭରା ଆଖି

ଯେବେ ଶୋଇ ପଡିଥିଲା

ସାରା ସଂସାର

ସେ ରାତ୍ରିରେ ମୁଁ ଜାଗ୍ରତ ଥିଲି

ମଇଳା ଲୋକଙ୍କ ଅସ୍ତିତ୍ବ ରେ ଥିଲା

ତାଙ୍କ ଆଖିରେ ଥିଲା

ଆଉ ମୁଁ ନିଜକୁ ପଣତରେ ଢାଙ୍କି

ପକାଉଥିଲି ।

କେତେ ଯେ ପ୍ରଶ୍ନ ନିଜକୁ

ନିଜର ସମ୍ପୂର୍ଣ ପରିଚୟକୁ

ଉତ୍ତର ଆଶାରେ ମୁଁ ଯେ ଅଣନିଶ୍ୱାସ

ଯେବେ ଶୋଇ ପଡିଥିଲା

ସାରା ସଂସାର ।

ସେ ରାତ୍ରିରେ ମୁଁ ଜାଗ୍ରତ ଥିଲି

ପୀଡାରେ ମୋ ହୃଦୟର ଚେତନା

ବିକଟାଳ ରଡି କରି ଉଠିଥିଲା

ଖାଲି ଗୋଟେ ପ୍ରଶ୍ନ

ଛୁଞ୍ଚି ପରି ଫୋଡି ହୋଇ ଯାଉଥିଲା

କପଡା ରେ ଶରୀର ଲୁଚେ ।

ସେ ଆଖିର କଣ ଯାହା ପାରଦର୍ଶିତା ରେ ଭରା

ଅସଭ୍ୟତା ଭରା

ଲୋଲୁପ ଚାହାଣି

କାକଟସ ପରି ଅନେକ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଇଂଗତ

ସରୀସୃପ ର ବିଷ ପରି ବିଷାକ୍ତ

ଯାହାର କଷ୍ଟ ମୋତେ ଭୋଗିବାକୁ ପଡୁଥିଲା

କୋରଡ଼ ଭିତର ଦରିଦ୍ର, ଦୟନୀୟ ଦୃଷ୍ଟିରେ

ମୁଁ ଏ ସମାଜକୁ ଦେଖୁଥିଲି

ଏକ ଭିନ୍ନ ଅନୁଭୁତି ସହ ।