ପାପ କହେ ପୁଣ୍ୟ କହେ

ପାପ ତ କୁହଇ ଆରେ ପୁଣ୍ୟ ଭାଇ

    ତୋ ମୁହଁକୁ ଲାଜ ନାହିଁ

ଅନୀତି, ଅନ୍ୟାୟ ରୂପେ ଘରେ ଘରେ

    କଳି ଯୁଗେ ଅଛି ମୁହିଁ ।

ଲୋଭ ରୂପେ ମୁହିଁ ଗ୍ରାସେ ମଣିଷକୁ

    ମୋତେ ଆଦର ବହୁତ

ତୋ କଥା କହିଲେ ଆରେ ପୁଣ୍ୟ ଭାଇ

    ଧର୍ମକୁ ନିନ୍ଦେ ଜଗତ ।

ଯେଉଁ ପକ୍ଷ ନିଏ ମୋର ସମର୍ଥନ

    ସେହି ମାରେ ଜିତାପଟ

ଯେଉଁ ପକ୍ଷ ତୋତେ ଟେକି ଧରିଥାଏ

     ସିଏ ହୁଏ ଛଟପଟ ।

ଅନୀତିରେ ଯିଏ ଯେତେ ଧନ ରଖେ

     ସେହି ମୋର ପ୍ରିୟ ସାଥି

ଯିଏ ଯେତେ ମୋର ସହାୟ ନିଅନ୍ତି

    ତାଙ୍କରି ଚର୍ଚ୍ଚା ସବୁଠି ।

ତୋର ନାମ ଏଠୁ ବୁଡ଼ିଲା ସଂସାରୁ

    ଇଏ ପରା କଳିଯୁଗ

ଏ ଯୁଗରେ ତୋର ଭାଉ ଚଳିବନି

    ଦେଖାଉଛୁ କେତେ ରଙ୍ଗ ।

           

ଧୀର ଗଳେ ପୁଣ୍ୟ କୋମଳେ କୁହଇ

    ସତ୍ୟ ଯୁଗେ ଥିଲି ରାଜା

କେଉଁ ନର୍ଦ୍ଦମାରେ ଲୁଚିଥିଲୁ ତୁହି

    ତୋହର ନ ଥିଲା ଖୋଜା ।

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ଟିକିଏ ଉଠିଲୁ

    ନଇଁ ନଇଁ ଚାଲୁଥିଲୁ

ଘରେ ଘରେ କେତେ ଆନନ୍ଦ ଦେଲି ମୁଁ

    ଚାତକ ପରି ଚାହିଁଲୁ ।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ କୃଷ୍ଣ ଅବତାରେ

    ସଳଖି ହେଲୁ ଟିକିଏ

ସେବେ ତୋର ଦର୍ପ ଭାଙ୍ଗିଥିଲି ମୁହିଁ

    ମହାଭାରତ ପରାଏ ।

କଳିଯୁଗ ଲୋକେ ହେଲେ ଖଳବଳ

     ଟେକି ଧରିଛନ୍ତି ତୋତେ

ହେଉଛନ୍ତି କେତେ ହୀନସ୍ତାରେ ଭାଇ

     ଦେଖି ପାରୁନୁ କି ନେତ୍ରେ ।

ସମୟ ଆସିବ ସବୁତୁ ବୁଝିବୁ

    ଧର୍ମର ହେବ ଜୟ

ଅଧର୍ମ ବଢ଼ଇ ନଈ ବଢ଼ି ପରି

    ଶୀଘ୍ର ହୁଏ ଅପଚୟ ।