ପାଞ୍ଚଟି କବିତା

        -ମାଆ-

ଯିଏ ତା' ଜୀବନ ତୁଚ୍ଛ ମଣିକରି

   ଆଲୋକ ପାଣି ପବନ

ଦେଖାଇ ଚାଲିଛି ସଂସାର ହାଟରେ

   ପାଇ ଦୁଃଖ ଘନଘନ।  

   ସନ୍ତାନ ପାଖେ ଯା'ମନ

ସେହି ମାଆ ଅଟେ ସର୍ବଂସହା ମହୀ

   ନିଜର ନ କରି ଧ୍ଯାନ। 

      -ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ-

ସକାଳରୁ ସଞ୍ଜ ନିତି ଗରଗର

    ବୁଝେନି ପତ୍ନୀ କା' କଥା

ସଦାବେଳେ ତୁଣ୍ଡୁ ଝଞ୍ଜା ବୋହିବାରୁ

   ସଭିଙ୍କ ଦୃଦୟ ବ୍ଯଥା

   ଆଜି କିନ୍ତୁ ନିଜ ମଥା

ନୁଆଇଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ପାଦେ ସମର୍ପଣ

   ଗାଉଛି ଧର୍ମର ଗାଥା।

    -ଦିଗହରା ପଥିକ-

ଜନମ କାଳରୁ ହଜାଇ ସାରିଛି

   ବାପା ଓ ମାଆଙ୍କୁ ମୋର

ଅନାଥାଶ୍ରମରେ ବଢି଼ଲେ କି ହେବ

  ଜୀବନ ହେଲାଣି ଘୋର

   ଦିଗହରା ପଥିକର

ଭ୍ରମୁଅଛି ଆଜି ପାଗଳ ସମାନ

   ଆଖିରୁ ବୁହାଇ ଝର।

       -ବାପା-

ବାପାଙ୍କର ଆମେ ଛଅ ଜଣ ପୁଅ

   ସଭିଏଁ ବିଦେଶ ଗଲୁ

ନିଜର ପତ୍ନୀକୁ ପାଖରେ ରଖିକି

   ବାପାଙ୍କୁ ପୂରା ଭୁଲିଲୁ

   ଗାଆଁରେ ବାପାକୁ ଛାଡି଼ଲୁ

ଅଭିଶାପ ଅବା ମନ୍ଦ କଥାପଦେ

   କେବେ ନ ଜୀବନେ ପାଇଲୁ?

       -ସମୟ-

ସମୟ ଖେଳକୁ କିଏ ବା ଟାଳିବ

   ଏହି ଏ ମରତ ପୁରେ

ଯିଏ ଆତଯାତ ପ୍ରତିଟି କ୍ଷଣରେ

   ବହିଥାଏ ବାରବାର

   କୋଟିଏ ତାଙ୍କୁ ଜୁହାର

ସମୟ କହିବ କରମର ଫଳ 

   ସରଗ ନା ନରକର?