ପାଳିବା ଗାଆଁରୁ ସହର

ଆଦ୍ୟ ଆଷାଢ଼ରେ ଖୁସିର ପସରା

   ମେଲାଇ ସ୍ବାଗତ କରେ,

ମହମହ ବାସ ଗାଆଁରୁ ସହର

   ଛୁଟଇ ସବୁ ଦାଣ୍ଡରେ,

  ଆମ ଏଇ ଉତ୍କଳରେ

ଲାଗୁଅଛି ଭାରି ନିଛାଟିଆ ପଣ

   ଲାଗିନି ଦୋଳି ଗଛରେ ।

ଦୋଳି କି ଲାଗିବ ଗଛରେ ତ ଆଜି

   ସଫା ହୋଇଇଅଛି ବଣ,

ଗଜ ନାହିଁ ଆଉ ଜଙ୍ଗଲରେ ପରା

    ଗାଁରେ ତା ଆକ୍ରମଣ,

     ହୁଏ ଜନ ଆନ୍ଦୋଳନ

କାହିଁକି ଜଙ୍ଗଲୀ ପଶୁ ମାତୁଛନ୍ତି

   ଶିକାରୀଙ୍କୁ ଡାକିଆଣ ।

ଦଳଦଳ ହୋଇ ଗାଆଁ ଝିଅ ବୋହୁ

   ତୋଟାରେ ଗାଉନି ଗୀତ,

ନିଜ ହାତେ ନିଜେ ଚଉଦ ପାଆଲୋ

   କେହି ନୁହଁନ୍ତି କା'ମିତ,

   ରଜଦୋଳି କଟମଟ

ସହରାଭିମୁଖୀ ସଭିଏଁ ହେଲେଣି

    କବି କଲମେ ଶୋଭିତ ।

ଆଉ ମେଳ ମେଳ ତାସ୍ ଲୁଡୁପାଲି

    ପିଣ୍ଢାରେ କେ ଖେଳୁନାହିଁ,

ପିଜା,ବର୍ଗରରେ,ଆଉ କ୍ଲବ୍ ଘରେ

    ପବଜିରେ ବେଳ କଟଇ ,

    କେତେ କେତେ ଦୋଳି ବନ୍ଧା

ସପନ ପରାଏ ବହିରେ ରହୁଛି

   (ରଜ) ମନ ଉଣା କରୁଥାଇ ।

ସଭିଏଁ ତ ବ୍ୟସ୍ତ ମୁହଁରେ କୁହନ୍ତି

   ଭାଇଚାରା ଭାବ ନାହିଁ,

ରାଜନୀତି ଠାରୁ କୂଟନୀତି ଯାଏ

   ଆଲୋଚନା ବିତୁଥାଇ,

   ଜମି ଫାଟି ଆଁ କରଇ

ଧରଣୀ ମାତା ମୋ ଚାହିଁ ରହିଅଛି

    ତାକୁ କେହି ଖୋଜୁନାହିଁ ।

ପାଦରେ ଅଳତା ଦେହରେ ହଳଦୀ

   କଦଳୀ ପଟୁଆ ଜୋତା,

ପୁରୁଣା ସଂସ୍କୃତି ଏ କାଳେ ଆମର

   ଭୁଲିଲେଣି ଏହି କଥା,

    ଭୁଆସୁଣୀ ପାନ ଭଙ୍ଗା

ଆଧୁନିକ ଯୁଗ ଆଧୁନିକା ସବୁ

    ହସି ଉଡାନ୍ତି ଏ ପ୍ରଥା ।

ଶୃଙ୍ଖଳିତ ଆନନ୍ଦିତ ପରିବେଶ

    ଗଲାଣି କେତେ ବର୍ଷରୁ,

ନିଜ ନିଜ ଘରେ ଯେ ମୋବାଇଲରେ

    ଶୁଭେଚ୍ଛା ଦିଆ ଶୂନ୍ୟରୁ,

   ବିପର୍ଯ୍ୟସ୍ତ ଅତି ଜ୍ଞାନରୁ

ହଜି ହଜି ଯାଏ ପୁଣି ଲୁପ୍ତ ପ୍ରାୟେ

  ଆମ ଉତ୍କଳ ଭୂଇଁରୁ ।

ଆସ ଗୋ ସଙ୍ଗାତ ଆସ ଗୋ ମକର

   ଆସ ଗୋ ଲବଙ୍ଗ ମୋର,

ରଜଦୋଳି ଖେଳି ରଜପାନ ଖାଇ

   ଛୁଟାଇ ଗୀତ ଲହର,

   କହିବା ପୁଣି ଗର୍ବର

ଉତ୍କଳର ଏହି ମହାନ ପରମ୍ପରା

   ପାଳିବା ଗାଆଁରୁ ସହର ।