ପାଳଭୂତ

ଅଭୁଲା ସେ ପିଲାଦିନ ସ୍ମୃତି

 ଲାଗେ ସତେ ଜୀବନ୍ତ ଯେମିତି 

ଆମ୍ବତୋଟାରେ 

ଭାରି ସୁଆଦ

 ପାଚିଲା ଆମ୍ବ 

ରାବେ କୋଇଲି - 

ଚଇତି ବସନ୍ତ ପାହାନ୍ତି ମଳୟେ

 ମନଟା ଯାଏ ଚହଲି ।

ନାମ ପୀତାମ୍ବର ପିତା ସାଆନ୍ତ

ବୁଢ଼ା ଖଣ୍ଡିକ ଭାରି ଚେମଟ

ଟୁଙ୍ଗି ଚାଳିଆରେ

ଆମ ମନୁଆ

ଟୋକା ନାତିଆ

ଆଖଡ଼ା କରେ-

ପାଠଶାଠ କମ୍ ଗପସପ ବେଶୀ

ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କର ଆସର ଜମେ ।

ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ଶୋଇଛି ମୁଁ

ଡାକିଲେ ଯେତେ ବି ନ ମାରେ ହୁଁ

ବୁଢ଼ା ପିତେଇ

ଅଣ୍ଟାବଙ୍କେଇ

ଆସୁଛି ମାଡ଼ି

ହାତରେ ଉଞ୍ଚେଇ ବଙ୍କୁଲି ବାଡ଼ି ।

ନିଇତି ସେ ପିନ୍ଧେ ତିଳକ ଚିତା

ଧୋତି କୁଞ୍ଚ ପକା ପାଇକିକଚ୍ଛା

ଆମକୁ ଜଗେ

ବଡ଼ି ସକାଳୁ 

ଉଠେ ନିଦରୁ

ସକାଳସଞ୍ଜେ

ନାମଟି ଭଜେ

ମାରେ ଗୋଇଠା_

ଯିଏ ନ ଉଠେ ତା କପାଳ ଫଟା ।

ତିଳକେ ତା ଜାଗେ ଆଜ୍ଞା ଚକର

ପଇତା ଗଣ୍ଠିରେ ମନ୍ତ୍ର ବଜର

ଡର କାହାକୁ

ଭୟ କାହାକୁ

ଭିଡିଦେଲେ ପାଇକଚ୍ଛା ,

ଅଣ୍ଟାରେ ଭିଡ଼ିଲେ ଶକତି ଜବର

କାନ୍ଧର ନାଲି ଗାମୁଛା ।

ଦୁଧେଇ କୂଳେ କରେ ସେ ପାଳ

ଛନଛନ ଦିଶେ ଗଛ ପତର

ପରିବା ଫଳେ

କଖାରୁ ଜହ୍ନି

ପୋଟଳ ଭେଣ୍ଡି

ଆଳୁ ବିଲାତି

ଜାତିକୁ ଜାତି

ପୋତିକି କିଳା-

ପାଳଭୂତଟିଏ ଠିଆ କରିଦିଏ

ତା ମୁହଁ ମାଠିଆ ।

ପିନ୍ଧାଏ ତାହାକୁ ରଙ୍ଗୀନ ଜାମା

କଲିଚୂନେ ଆଖିପାଟିଟା ଢିମା

ଦେଖିଲେ କାଳେ

ଚୋର ତସ୍କର

କଟେ ନଜର

ହୁଅନ୍ତି ଦୂର-

ପାଳଭୂତ ଦେଖି ହୁରୁଡି ପଳାନ୍ତି

ଗାଈ ଛେଳିମେଣ୍ଢା ମାଙ୍କଡ ପଲ ।

କୁହେ କେତେ ସିଏ ପୁରାଣ କଥା

ଭାରି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଗାଁ ଦେବୀ ଦେବତା

ଆମ ଜାଗୁଳେଇ

ବାଡ଼ି ଧରିଛି

ଜଗି ବସିଛି

ରୋଗ ବୈରାଗ

କଳା ନଜର

 ପଶେନା ଡରେ-

ମାଆ ବୋଲି ତାକୁ ଡାକଟିଏ ଦେଲେ

ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସିଏ ଓ ବି କରେ ।

ଗାଁ ବାରିକାଣୀ ଯିଏ ସୁମତି

ବେଳ ଘଡିଏକୁ ପୂଜଇ ନିତି

ପସରା ଧରି

ସାହିକୁ ସାହି

ନିତି ବୁଲଇ

ପାଦୁକା ଦିଏ

ଦକ୍ଷିଣା ନିଏ

ଶୁଭ ମନାସେ-

ରୋଗ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଗାଁ ଗୋଟାକରେ

ମିଛ ଲାଗିପାରେ ପାଖେ ନ ପଶେ ।

ବଇଦ ନାହିଁ କି ଔଷଧ ନାହିଁ

ଘରେ ହିଁ ରହିଛୁ ହାତକୁ ଧୋଇ

ଦେହ ଦୁର୍ବଳ

ମନ ପାଗଳ

ସବୁ ବେମାର

ସବୁ ବେକାର

ଭୀଷଣ ରୋଗ ଦାଉ

ମଲମଲ ହୋଇ ଚଢ଼ିଗଲା ଗଛ

ଓହ୍ଲାଉନି ତଳେ ଆଉ ।

ନାହିଁ ପାଳଭୂତ ଆଗ ବିଶ୍ୱାସ

ଛୁ ମାନୁନାହିଁ ମନ୍ତରେ ବିଷ

ଜାଗ ପାଳଭୂତ ଜାଗ-

ଆଇଁଷି ମନ୍ତର କାଇଁଷି ମନ୍ତର

ମାଆ ଜାଗୁଳେଇ କୋଟି କୋଟି ଆଜ୍ଞା

ଭାଗ୍ ମହାମାରୀ ଚାଇନା ଭାଗ୍।

------------