ପାଗେଳି ମାଆ

ବୁଢ଼ୀ ମାଆଟି ପାଗେଳି ହେଇ

ବୁଲେ ବଜାର ଘାଟ

ନିଜ ଅତୀତ ଭୁଲି

ହସି ଦିଏ ସେହି ନିରୀହ ମୁହଁ 

ପଚାରି ଦେଲେ ତୋର ନାଆଁଟି କହ ବୋଲି ।

ପେଟ ବିକଳେ ଅନେଇ ରହେ

ଯାହା ଦେଲେ ଯିଏ ଖୁସିରେ ଖାଏ

ଲୋକ ବାକରେ କହନ୍ତି କେହି

ଅମୁକ ଗାଆଁ ତାର ନାହାନ୍ତି କେହି

ପତି ପୁତ୍ର ହରେଇ କେତେ ଦୁଃଖ ଯାତନା ବୁଢ଼ୀଟି ସହି

ଯାଇଛି ବୋଧହୁଏ ପାଗେଳି ହେଇ ।

ଆମ ଗାଆଁ ଆଡେ ଯେବେ ଆସଇ

ମାେ ଘର ଆଗେ ଘଡ଼ିଏ ବସଇ

ପିଲା ଖେଳକୁ ନିରେଖି ଦେଖେ

ଶରଧାରେ ବୁଢ଼ୀ ପାଖକୁ ଡାକେ । 

ମଣିଷ ଛାଡ଼ି ସମ୍ପର୍କ ମୋହ

ଦୁନିଆ ଦାଣ୍ଡେ କେମିତି ବଞ୍ଚିବ କୁହ

ଜନମ ମୃତ୍ୟୁ ମଝି ଯାତ୍ରାରେ

ପାଗଳ ହୋଇ ଅଭିନୟ ସେ କରେ

ଆହା ଦଇବ କେଡେ ଦାରୁଣ

ମଣିଷର ବି ଏ ଅବସ୍ଥା କରୁଣ

ନିର୍ବୋଧ ସାଜି ଜୀବନ ବଞ୍ଚେ

କି ଲାଭ ଏ ଅଭିନୟ ସଂସାର ରଙ୍ଗମଞ୍ଚେ ।।