ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁ

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମେ ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟ

ତୁମେ ଯେ ଚିର ଶାଶ୍ୱତ

ଜନମ ସହିତ ତୁମ ନାମ ବନ୍ଧା

ଜୀବନର ମହାସତ୍ୟ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମକୁ କରେ ପ୍ରଣିପାତ

ସୁସ୍ଵାଗତ ମଧ୍ୟ କରେ

ହେଲେ ଅସମୟେ ଆସନା ଗୋ ତୁମେ

ଜୀବନେ ବେଦନା ଭରେ ।

ଅକାଳେ ମାଆର କୋଳ ଶୂନ୍ୟ କରି

ସନ୍ତାନ ନିଅନା ହରି

ମାଆର ପଣତ ଭିଜାଇ ଦିଅନି

କ୍ରିୟା କାରଣ ଦର୍ଶାଇ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମେ ଏମିତି ଆସନି

ଆୟୁଷ ବାହାନା କରି

ନ୍ୟୂନତମ ଏକ ଆୟୁଷ ପୂର୍ବରୁ

ଆସନା ମରତପୁରୀ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମେ ଏମିତି ଆସନା

ବିଭୀଷିକାମୟ ହୋଇ

ବିଭତ୍ସତା ଦୃଶ୍ୟେ ଶାଶ୍ଵତ ରୂପକୁ

ଲୁଚାଇ ଗୋ ଦିଅ ନାହିଁ ।

ଅସମୟେ ଆସି ପୋଛି ଦିଅନା ଗୋ

ସୁହାଗ ସିନ୍ଦୂର କା'ର

ଭଙ୍ଗାଚୂଡି ସଙ୍ଗେ ଭାଙ୍ଗି ଦିଅ ନାହିଁ

କାହା ସ୍ୱପ୍ନର ମିନାର ।

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମେ ଛଡାଇ ନିଅନି

ପିତାର ଆଶା ବାଡିକୁ

ଅସମୟେ ତୁମେ ଦିଅନି ହଜାଇ

ଭଉଣୀ ସ୍ନେହ ରାକ୍ଷୀକୁ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମେ ଅକାଳେ ଆସନି

ପରିବାରକୁ କନ୍ଦାଇ

ସଖା ସହୋଦରେ ଦିଅ ନାହିଁ ବ୍ୟଥା

ସମ୍ବଳ ନନିଅ କାଢ଼ି ।

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମେ ଶାଶ୍ଵତ ଅଟ

ବିକଟାଳ ହୁଅ ନାହିଁ

ତାଣ୍ଡବ ରଚାଇ ଶବ ଗଦା ପରେ

ତୁମେ ଆଉ ହସ ନାହିଁ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମେ ଦେଖି କି ପାରୁନ

ଲୌହ ଦାନବର ଲୀଳା

ସେ ବିଭତ୍ସତାରେ ତୁମ ସୁନ୍ଦରତା

ହୋଇ ଯାଇଛି ମଇଳା ।

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମେ ଦେଖି କି ପାରୁନ

ହାଃ ହୁତାଶର ନିଆଁ

ଅକାଳେ ଲିଭିଛି ମଥାର ସିନ୍ଦୁର

ପିତା ଦେଖେ ପୁତ୍ର ରାହା ।

ଶବ ଗଦା ତଳେ ସନ୍ତାନ ଖୋଜୁଛି

ମାଆର ପଣତ ସ୍ପର୍ଶ

ଶବ ଗଦା ତଳୁ ଚିହ୍ନା ପଡ଼ୁନାହିଁ

କିଏ ଦେବ ତା' ସନ୍ଦେଶ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମେ ଆସିବା ନିଶ୍ଚିତ

ଚିନ୍ମୟୀ ରୂପରେ ଆସ

ଗ୍ରହଣ ଯୋଗ୍ୟତା ମଣ୍ଡି ହୋଇ ତୁମେ

ଶାଶ୍ଵତ ବାର୍ତ୍ତା ବରଷ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମେ ମୃତକ ଯାତ୍ରୀଙ୍କୁ

ଶାଶ୍ଵତ ଧାମେ ନିଅ

ଚିକିତ୍ସା ଜଡିତ ସମସ୍ତ ଯାତ୍ରୀଙ୍କୁ

ନିରାମୟ ବାର୍ତ୍ତା ଦିଅ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଗୋ ତୁମେ ସୃଷ୍ଟି କରତାଙ୍କୁ

ଜୀବନ ସନ୍ଦେଶ ଦିଅ

ସନ୍ତାପହାରୀ ଯେ ସନ୍ତାପ ହରନ୍ତୁ

ମୋ ପ୍ରଣିପାତ ଜଣାଅ ।