କାହିଁକି

ମୃତ୍ୟୁ ଯଦି ଏତେ ସତ୍ୟ ,

ତେବେ ଡର କାହିଁକି ,

ଜୀବନ ଯଦି ଏକ ଅନୁଭୂତି ,

ତେବେ ଏତେ ଯନ୍ତ୍ରଣା କାହିଁକି ?

ସ୍ବପ୍ନ ଯଦି ଏତେ ସୁନ୍ଦର ,

ତେବେ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ କାହିଁକି

ଭାବନା ଯଦି ଏତେ ନିଆରା ,

ତେବେ ଭସାଇ ଦିଏ କାହିଁକି ?

ଆଖି ଯଦି ଏତେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ,

ତେବେ କଜଳ ଖୋଜେ କାହିଁକି ,

ଦାନ୍ତ ଯଦି ଏତେ ସ୍ୱଚ୍ଛ ,

ଆଘାତ ଦିଏ କାହିଁକି ?

କାହା ହାତ ଯଦି ଏତେ ଲମ୍ବା ,

ଆକାଶ ଛୁଇଁ ପାରେନି କାହିଁକି ,

ପାଦ ଯଦି ଏତେ ଶକ୍ତ ,

ତେବେ ଥକିଯାଏ କାହିଁକି ।

ଦିନ ଯଦି ଏତେ ଆଲୋକିତ ,

ଏ ରୌଦ୍ରତା କଷ୍ଟ ଦିଏ କାହିଁକି ,

ରାତି ଯଦି ଏତେ ଅନ୍ଧାର ,

ରାତି ଆଲୁଅ ଏତେ ଶୀତଳ କାହିଁକି ?

ସମୁଦ୍ର ଯଦି ଏତେ ଶାନ୍ତ,

ତେବେ ଏତେ ଜୋର୍ ରେ ଲହଡ଼ି ଭାଙ୍ଗେ କାହିଁକି,

ନଦୀ ଯଦି ଏତେ କୋଳ ଲଂଘେ ,

ଚୁପଚାପ୍ ସାଗର ରେ ମିଶେ କାହିଁକି ?

ଲୁହ ଯଦି ଏତେ ଦାମିକା ,

ଏତେ ସହଜେ ବୋହି ଯାଏ କାହିଁକି ,

ହସ ଯଦି ଏତେ ଦରକାର ,

ତେବେ ଆସିବାରେ ଏତେ ବିଳମ୍ବ କାହିଁକି ?

ଦୁଃଖ ଯଦି ଏତେ ଅସହାୟ ,

ନିଜ ଲୋକ ମୁଖ ଚିଂହାଇ ଦିଏ କାହିଁକି ,

ଟଙ୍କା ଯଦି ଏତେ ନିର୍ଜୀବ ,

ସବୁ କିଛି କିଣି ନିଏ କାହିଁକି ?

ପ୍ରେମ ଯଦି ଏତେ ସୁନ୍ଦର ,

ଏତେ ଦୁଃଖ ଦିଏ କାହିଁକି ,

ପ୍ରତାରଣା ଯଦି ଏତେ ଖରାପ,

ସମସ୍ତେ ତାକୁ ଆପଣାନ୍ତି କାହିଁକି ?

ମନ ଯଦି କାଚ ନୁହେଁ 

ତେବେ ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ କାହିଁକି ,

କ୍ଷମା ଯଦି ସବୁ କିଛି ,

ତେବେ ସେ କ୍ଷମା ରେ ଭଙ୍ଗା ମନ 

ଯୋଡେ ନାହିଁ କାହିଁକି ?

ତ୍ୟାଗ ଯଦି ସବୁ କିଛି ,

ତେବେ କେହି ତା ମୂଲ୍ୟ ବୁଝେ ନାହିଁ କାହିଁକି,

ସ୍ନେହ ଯଦି ଏତେ କରିପାରେ ନିଜର ,

କେହି ତାକୁ ଖୋଜେ ନାହିଁ କାହିଁକି ?

କାହିଁକି ପଚାରୁ ପଚାରୁ 

ଏତେ ପ୍ରଶ୍ନ ମନ କୁ ଆସେ କାହିଁକି ?

ଯେତେ ଲେଖି କାଳି ସରିଲେ ବି ,

ଏ କାହିଁକି ର ପ୍ରଶ୍ନ 

ସରଳରେଖା ପରି ଲମ୍ବି ଯାଏ କାହିଁକି ?