ନୁହେଁ ମୁଁ ମାତୃଦ୍ରୋହୀ

ନିୟତିର ଚକ୍ରାନ୍ତରେ 

ଜନ୍ମନେଲି ଏକ ଗରିବ ପରିବାରରେ

ଦୁଃଖ କରିନି

ଜୀବନକୁ କରିନି ଘୃଣା ।

ସହିଛି ପଥର ପରି

ପେଟର ଭୋକ ମେଣ୍ଟାଇଛି

ମୁନ୍ଦିଏ ପାଣିରେ ।

ଝଡ଼ ତୋଫାନ ପରେ

ସଜାଡ଼ିଛି କୁଡ଼ିଆକୁ ନିଜ ହାତରେ ।

ବୟସ ବଢ଼ିଲା

ଯୌବନର ମୋହରେ

ଦେଖିଲି ସପନ ।

ସଂସାରର ନିୟମ ମାନି

ଗଢିଲି ପରିବାର ।

ସ୍ଥିର କଲି ସେମାନଙ୍କୁ

ସହିବାକୁ ଦେବି ନାହିଁ ମୋ ପରି ଯନ୍ତ୍ରଣା 

ଏଣେ ତେଣେ ଖୋଜିଲି କର୍ମ 

ହତାଶ ହୋଇ ମଧ୍ୟ

ହରାଇନଥିଲି ନିଜ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ ।

ଚାଲିଗଲି ଅନ୍ୟରାଇଜ

ଖଟିଲି ନିଜ ରକ୍ତ ବୁହାଇ

ଦିନସାରା ,

ସନ୍ଧ୍ୟାରେ କେଇଟା ଟଙ୍କା ମୁଠାଇ

ଫେରୁଥିଲି ବସାକୁ ।

ଖର୍ଚ୍ଚ ପରେ ବଳକା ଅର୍ଥକୁ ସଞ୍ଚୁଥିଲି

ପରିବାର ପାଇଁ ,

ସାହସ ଦେଇଥିଲି ସ୍ତ୍ରୀ କୁ,

ପିଲାଙ୍କୁ ମଣିଷ କରିବା

ଦୂରେଇ ଦେବା ଦୁଃଖର କାଳିମାକୁ ।

ଅର୍ଥ ଲୋଭରେ ନୁହେଁ,

ଵିବେକ ହରାଇ ନୁହେଁ,

ନିଜ ପରିବାର ମୁହଁରେ ଟିକିଏ ଖୁସି ପାଇଁ

ଦୂରେଇଗଲି ମାଆ କୋଳରୁ,

ନିଜ ବାହୁ ଆଉ ଭଗବାନଙ୍କ ଉପରେ ଭରସା କରି ।

ଦୃଢ଼ କଣ୍ଠରେ କହୁଛି

ନୁହେଁ ମୁଁ ମାତୃଦ୍ରୋହୀ,

ମାଆକୁ ପ୍ରାଣ ଭରି ଭଲପାଉଥିବା

ଅସହାୟ ଶ୍ରମିକଟିଏ ।

ଦିଅନା ମୋତେ ପ୍ରବାସୀର ଆଖ୍ୟା

ଚାହେଁନା ଅନୁକମ୍ପା

ଚାହେଁ କେବଳ ଅଧିକାର 

ଚାହେଁ ଶାନ୍ତିରେ ,ସମ୍ମାନରେ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ।