ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ

ଆଜି କାଲି ସେ ଆଉ 

ଆକାଂକ୍ଷାର ବିଶାଳ ସମୁଦ୍ରକୁ ଦେଖି 

ହତୋତ୍ସାହିତ ହେଉନାହିଁ ।

ନିର୍ଜନ ବେଳାଭୂମିରେ 

ସମୁଦ୍ରକୁ ପିଠି କରି    

କାନରେ ହାତ ରଖି ବସି ରହିଥିଲା ଦିନେ ,

 

ତୁ ଭେନସ୍ ନହୋଇ 

ଯଦି ବାଟ ମଙ୍ଗଳା ହୋଇଥିବୁ 

ତେବେ ପାଉଁଜି ରୁଣୁଝୁଣୁ କରି 

ନାଲି ଟହ ଟହ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ଆସିବୁ । 

ଅପେକ୍ଷାରେ ଦିନ ପରେ ଦିନ 

କାହିଁ କେତେ ଯୁଗ ବିତିଗଲା.... ।

 

ନିଶ ଦାଢ଼ି ତା'ର ଲମ୍ବି ବାଲି ସହ ମିଶି 

ହୁଙ୍କା ପାଲଟି ଗଲା , 

ସମୁଦ୍ରର ଗର୍ଜନ ଟିକିଏ ବି 

ଶୁଭିଲାନି ତାକୁ ଆଉ ।

ସୈଣ୍ଡ୍ରୋ ବୋଟୀସେଲୀଙ୍କ ଭେନସ୍ ଭଳି 

ତୁ ସେଇମିତି ଖୋଲା ଶାମୁକା ଉପରେ 

ଅଣ୍ଟାଭାଙ୍ଗି ଲମ୍ବା କେଶରେ 

ତୋ କୁମାରୀତ୍ୱକୁ ଲୁଚାଇ ଠିଆ ହୋଇଥାଉ । 

କାହିଁ କେତେ ଯୁଗ ପରେ.... 

ହୁଙ୍କା ବଢ଼ିଯାଇ ବିଶାଳ ପାହାଡ଼ର ରୂପ ନେଲା । 

ତା' ତପ କି ନିଦ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ  

ଲହଡ଼ି ସତଚେଷ୍ଟା କଲେ ବି

ସେ ଥିଲା ଅଚଳ ଆଉ ଅଟଳ ।

ଦିନେ ତୁ ଉଗ୍ରରୂପ ଧରି  

ତାକୁ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ତୋଫାନ 

ଆଉ ବିଜୁଳି ହୋଇ ଗରଜି ପଡ଼ିଲୁ ।

ପାହାଡ଼ ଫାଟି ଆଁ କଲା ,

ପଥର ସବୁ ବରଫ ଭଳି ତରଳି ଗଲା 

ତା'ପରେ ସବୁ ଜଳ ମଗ୍ନ ।

ଧୂଳି ଟିକିଏ ବି ନଥିଲା 

ତା'ର ସତ୍ତାକୁ ପ୍ରମାଣିତ କରିବାକୁ । 

ସେବେଠୁଁ ଆଜିଯାଏଁ 

କେହି କେବେ ଭେନସ୍ କୁ 

ଦେଖି ନାହାନ୍ତି କି 

ବାଟ ମଙ୍ଗଳାର ପାଦ ଶବ୍ଦ 

ଆଉ ପାଉଁଜିର ରୁଣୁଝୁଣୁ 

ଶୁଣି ନାହାନ୍ତି..... ।