ନିର୍ମୂଳୀ

ଭାରି କଅଁଳିଆ    ଦିଶେ ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ

     ସୁଆଙ୍ଗି ମଲାଙ୍ଗଲତା

ଶ୍ୱାସକଷ୍ଟ ଭୋଗେ   ଗଛଟି ବିଚରା

      ମୁହଁ ପଡିଯାଏ ଫିକା ।

ଅଟେ ପରଜୀବୀ   ନିର୍ମୂଳୀ ଲତିକା

      ସିଆଣିଆ ଅଲାଜୁକ

ବିନା ପରିଶ୍ରମ   କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଉଦ୍ୟମେ

     ଶୋଷିଥାଏ ଅନ୍ୟ ରକ୍ତ ।

ନଜର ପଡିଲେ    ନିର୍ମୂଳୀ ମଲାଙ୍ଗ

      ମନ ହୋଇଥାଏ ଘାରି

ଭାବିଥାନ୍ତି ଲୋକେ   ଦର୍ଶନ ତାହାର

      ଅଶୁଭ ସଙ୍କେତ ବୋଲି ।

ଭୁଲି ସ୍ୱକର୍ତ୍ତବ୍ୟ    ଆତ୍ମ ନିର୍ଭରତା

      ଆତ୍ମିକ ମୂଳ ସମ୍ବନ୍ଧ

କିଛି ପରଜୀବୀ    ଅଛନ୍ତି ମନୁଷ୍ୟ

      ନ ମାନନ୍ତି ଇନ୍ଦ୍ରଚନ୍ଦ୍ର ।

ସୁଖ ସମୟରେ   ଲାଖି ଜୋକପରି

      ଦେଖାନ୍ତି ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନ

ଶୋଷି ଚାଲୁଥାନ୍ତି   ଅହରହ ରକ୍ତ

      ମିଥ୍ୟା ତାଙ୍କ ଆବରଣ ।

ନିରୀହ ମୁଣ୍ଡରେ  ଢାଳି ଦୋଷଯାକ

     ପ୍ରଶଂସା ନିର୍ମୂଳୀ ନିଏ

ବଗ ସିନା ଖାଏ   ପାଚିଲା ପଣସ

     କାଉ ଦୋଷକୁ ମୁଣ୍ଡାଏ ।

ଚିହ୍ନି ହୁଏ ନାହିଁ    ଅତି ସହଜରେ

     ନୁଖୁରୀ ନିର୍ମୂଳୀ ମୁହଁ

ଅଜ୍ଞାନୀ ମଣନ୍ତି   ସମସ୍ତେ ଅଲଣା

     ପବନା ଲୁଣି ସୈ।ଭାଗ୍ୟ ।