ନିରବତା

 

ଚାରିଆଡ଼େ ନିରବତାର ପଦଚିହ୍ନ,

ଦୂର ଦିଗନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚି ପାରୁନଥିଲେ

ମୋ ଦୃଷ୍ଟିର ଲହରୀମାଳା ସବୁ୍,

ମିଳେଇ ଯାଉଥିଲେ ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ,

ଠିକ୍ ଯେପରି ଉତ୍ଫୁଲିତ ସାଗରର 

ଫେନୀଳ ଲହରୀମାନେ 

ମିଳେଇ ଯାଆନ୍ତି ବେଳାଭୂମିରେ ମଥା ପିଟି ।

ଶ୍ରାବଣର ସୁନ୍ଦର ଗୋଧୂଳିକୁ ବର୍ଷାଟା

ଭିଜେଇ ଦେଇ ଚାଲିଗଲା,

ତୁହାକୁ ତୁହା କାଲୁଆ ପବନ ସାଙ୍ଗକୁ

ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ବହଳିଆ ଅନ୍ଧାର 

ଦେହଟାକୁ କାଲୁଆ କରୁଥିଲା ,

କାହା ଆଖିର ଉଷ୍ମ ଅଶ୍ରୁ 

ଉଷ୍ମତା ବଦଳରେ 

ଆହୁରି ଅଧିକ ଶୀତଳ କରୁଥିଲା 

ତା'ର ପ୍ରତିଟି ଶୀରା ପ୍ରଶୀରାକୁ ।

ସେ ଚାଲିଗଲା ଏକୁଟିଆ ହୋଇ

କାରଣ ଏ ଯାତ୍ରାରେ 

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକୁଟିଆ ଯିବାକୁ ପଡିଥାଏ ,

ତା ପୂର୍ବରୁ ଅନେକ ଏକୁଟିଆ ଯାଇଛନ୍ତି,

କିଏ ବି ଜଣେ ହେଲେ ଫେରିନାହାଁନ୍ତି

କେବଳ ଫେରିଛି ସେହି ନିରବତା ।

ଏବେ ବି ସେହି ନିରବତା 

ମଝିରେ ମଝିରେ ଖାଲି ଯାହା

ଆମ୍ବୁଲାନ୍ସର କରୁଣ ସ୍ୱର 

କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ।

ଶ୍ମଶାନରେ ବି ନିରବରେ

ଅବିରତ ଜଳୁଛି ଚିତାଗ୍ନି,

ନା କେହି ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ ନା

ପୁତ୍ର କିମ୍ବା କନ୍ୟା ଅଛନ୍ତି ମୁଖାଗ୍ନି ଦେବାକୁ ।

ସତରେ ସବୁ କିଛି ନିରବି ଗଲାଣି, 

ନିରବତା ଭିତରେ ଆମେ 

ପ୍ରୟାସରତ ବଞ୍ଚି ଶିଖିବାକୁ ।

ଦିନେ ବୟସକୁ କହିଥିଲି

ଟିକିଏ ଅଟକି ଯାଆନ୍ତୁନି ?

ହସି ହସି ସେ କହିଥିଲା - 

ମୁଁ କଣ କେବେ ଅଟକି ପାରିବି ?

ପାରୁଛ ତ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ଆସ ।

କହିଥିଲି- କେମିତି ଯାଇପାରିବି 

ଏ ରଙ୍ଗୀନ ଦୁନିଆ ,ମଜା, ମସ୍ତି ଆଉ 

ଭରପୁର ଯୌବନକୁ ଛାଡିଦେଇ ?

କିନ୍ତୁ ଦିନେ

ସବୁକିଛି ଛାଡିଦେଇ 

ଯିବାକୁ ପଡେ ଏ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚରେ - 

ଏ କଥା ମୁଁ ବି ଜାଣିଥିଲି ।

ଏଠି କେବଳ ନିରବତା ହିଁ ଚିରସ୍ଥାୟୀ ।