ନିଜ ନିଆଁ

ହା ହା ହା ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ଶୁଭୁଛି 

ସେ ପୁଣି ଗଗନ ର 

ଆକ୍ଷେପ କରି ଧରିତ୍ରୀ କୁ 

କେତେ ଆଉ ସହିବୁ 

ନିଜ ନିଆଁ କୁ ଅଣ୍ଟିରେ ରଖି

ଜଳାଇଲୁ ଏ ମହାନ ସୃଷ୍ଟିକୁ

ତଥାପି ତୋ ନିର୍ଲଜ ସନ୍ତାନ

ହେଉନି ତ ଚେତନା ଜାଗ୍ରତ 

ଅକୃତଜ୍ଞ ଏ ମନୁଷ୍ୟ 

ପାପ ମିଛ ପ୍ରତାରଣା ଅନ୍ୟାୟ ଦୁର୍ନୀତି କୁ

ଜାବୁଡି ଆଜି ସେ ପଥ ଭ୍ରଷ୍ଟ । 

ଛିଣ୍ଡି ଯାଇଛି ଅଜି ସମ୍ପର୍କର ସୂତା ଖିଅ

ଲିଭି ଯାଇଛି ମଣିଷତ୍ତ୍ଵ। 

ଅଣନିଶ୍ବାସୀ କରିଚାଲିଛି କୁଢ କୁଢ ଶବ ର ବାସ୍ନା। 

ଗାଡ଼ି ଘୋଡା କଳ କାରଖାନା 

ନିସ୍ତବ୍ଧ ଆଉ ନିରବ। 

ଡ଼ହଳ ବିକଳିତ ଚିତ୍କାର

ରେ ଭାସି ଆସୁଛନ୍ତି 

ପଶୁ ପକ୍ଷୀ କୀଟ ଓ ପତଂଗ। 

ସତରେ କଣ କରୋନା ର ଏ କରାଳ ଚେହେରା 

ବଦଳାଇ ଦେବ

ଏ ବିଭ୍ରାନ୍ତ ମସ୍ତିସ୍କ ଧାରୀ ମଣିଷ ର ହୃଦୟ କୁ ? 

ସତରେ କଣ ଏ ମଣିଷ

ଓହରି ଆସିବ ସେ କଳୁଷିତ ସମାଜରୁ ? 

ଫେରି ଆସିବ 

ସେ ମିଥ୍ୟା ର ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ରାସ୍ତା ରୁ ? 

ତାହା ହିଁ ହେଉ ମହାବାହୁ

ସନ୍ତାନ ହରା ରୁ ରଖ୍ୟା ପାଉ 

ଏ ମାଟି ମାଆ।