ନିଦ୍ରାହୀନ ଆକାଶ ର ନିଝୁମ୍ ରାତି

ଦେଖି ତୁମ ପ୍ରୀତିର ପସରା ମନ ଯାଏ ଆନନ୍ଦେ ଭରି

କି ସୁନ୍ଦରେ ସୁନ୍ଦରତାର ପ୍ରେମ ପରସିଲା ସେ ସୁନ୍ଦରୀ ।

ଆକାଶ ତ ଏତେ ଦୂରେ ରହି କରେ ତା ପ୍ରେମ ନିବେଦନ

ସୁନ୍ଦରୀ ରାତ୍ରି ଝୁମି ଝୁମି ଲୁଚାଏ ତା ହୃଦୟ ସ୍ପନ୍ଦନ ।

ଅମାବାସ୍ୟା ପର ଦିନୁ ଆକାଶ ଜନ୍ହ କୁ ଟିକେ ଦେଖାଏ

ନିଁଝୁମ ରାତିର ଆବେଗ ଉତ୍କଣ୍ଠା ତ ବଢି ବଢି ଯାଏ ।

ସତେ କି ସେ ଆକାଶ କିଛି ଜାଣି ଶୁଣି ଖେଳ କରିଥାଏ, 

କିବା ସେ ରହି ରହି ରାତ୍ରିର ସୁନ୍ଦରତାକୁ ଦେଖୁଥାଏ ।

ଆକାଶ କୁ ଦେଖି ଲାଗେ ରାତ୍ରି କି ସତେ ହୋଇଛି ପାଗେଳୀ

ନିଜକୁ ପ୍ରେମ ନିଶାରେ ଡୁବାଇ ଝୁମେ, ନ ପାରେ ସମ୍ଭାଳି ।

ନିଁଝୁମ ରାତିର ରୂପେ ହୋଇ ମତୁଆଲା, ଆକାଶ କହେ, 

ହେ ସୁନ୍ଦରୀ ରାତ୍ରି ଗୋ ରୁହ, ମନ ଭରି ଦେଖିବାକୁ ଚାହେଁ।

ଲାଜେ ଲାଜେ ରାତି ତ ଲାଜେଇ କହେ ତୁମେ ତ ଦେଖା ଦିଅ

ଏବେ ଲୁଚି ଲୁଚି ନ ରହି ନିଜ ସୁନ୍ଦରତାକୁ ମେଲାଅ ।

ହସି ହସି ଧୀରେ ଧୀରେ ଆକାଶ ଜହ୍ନ କୁ ବଢାଇ ଚାଲେ, 

ତା ସାଙ୍ଗରେ ମିଟି ମିଟି ତାରାଙ୍କ ସୁନ୍ଦର ମାଳ କୁ ଖୋଲେ ।

କହେ ସେ, ମୁଁ ନିଦ୍ରାହୀନ ହୋଇ ତୁମକୁ ଯେତେ ବି ଦେଖଇ, 

ରାତ୍ରି ହେ, ତୁମ ସୁନ୍ଦରତା ରେ ତ ମୋର ମନ ନ ଭରଇ ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ଜନ୍ହ ବଢେ, ନିଏ ସେ ପୁର୍ଣ୍ଣ ରୂପ ପୂର୍ଣମୀରେ, 

ରାତ୍ରି ବିଭୋର ହୁଏ ଦେଖି ସୁନ୍ଦରତା ପ୍ରେମୀ ଆକାଶରେ ।

ଆକାଶ କହେ ରାତ୍ରିକୁ, ରଖିଛି ସୁନ୍ଦର ତାରକା ମାଳ, 

ପିନ୍ଧାଇବ ରାତ୍ରିର ଗଳା ରେ ଦେଖି ସେ ସବୁ ବେଳ କାଳ ।

ପାଗଳୀ ରାତ୍ରି ହୁଏ ବଡ଼ ଉଲ୍ଲସିତ ଶୁଣି ଏହି କଥା, 

ଭାବେ ମନେ ମନେ ସେ ଏତେ ଦିନ ପରେ ମେଣ୍ଟିବ ତ ବ୍ୟଥା ।

ସବୁଦିନେ ନିଃଶବ୍ଦେ ଚାହିଁ ରହେ ତା ସୁନ୍ଦରତା ବିଛାଇ, 

କେବେ କେହି ତାକୁ ବି ଆଦରିବେ ପ୍ରେମ ର ପରସ ଦେଇ ।

ଏତେ ଦିନ ପରେ ଏବେ ତା ପ୍ରିୟ ରସିକ ନାଗର କହେ, 

ତା ସୁନ୍ଦର ପୁର୍ଣ ରୂପ ଦେଖଇ ସେ ମୋ ମନକୁ ତ ମୋହେ ।

ବଡ଼ ବ୍ୟାକୁଳେ ଆକାଶ କହେ, ଏବେ ବେଳ ଯାଉଛି ବିତି, 

ନ କର ଡେରି ଗୋ ନିଦ୍ରାହୀନ ଆକାଶ ର ନିଁଝୁମ ରାତି ।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଯେବେ କାଳକ୍ରମେ ରବିଙ୍କର ଉଦୟ ହେବ, 

ତାଙ୍କ ରୌଦ୍ର ଜ୍ୱାଳା ରେ ଅବା ଆତଙ୍କରେ ତୁମେ ଲୁଚି ଜିବ ।

ଦେଖ ଏ କାଳ ବି ଆମ ସଙ୍ଗେ ଲାଗେ ଭେଦ ଭାବ କରିଛି, 

ପୂର୍ଣମୀ ପରେ ଅମାବାସ୍ୟା ରେ ମୋ ରୂପ କୁ କ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ କରୁଛି ।

ସୂର୍ଯ୍ୟଦୟେ ସକାଳ ହେଲେ ତୁମ ରୂପ, ତୁମେ ବି ନ ଥିବ, 

ତୁମ ରୂପ କୁ ଦେଖିବାକୁ ମୋ ମନ ତ ସଦା ଝୁରି ହେବ ।

କୋହ ଭରା କଣ୍ଠେ ଏବେ ରାତ୍ରି କହେ, ହେ ମୋର ପ୍ରିୟତମ, 

କଥା ଦେଲି ତୁମ ପାଇଁ ମୁଁ ଆସିବି, ଅମର ଆମ ପ୍ରେମ । 

ତୁମେ ମୋର ମୁଁ ତୁମର, ରହିବ ଦୁନିୟା ରେ ତ ଏ ରୀତି, 

ମୁଁ ତ ଅଟେ ସଦା ନିଦ୍ରାହୀନ ଆକାଶର ନିଝୁମ୍ ରାତି ।