ନିଧିଆ ବୁଢ଼ା

ଆମ ଗାଆଁର ନିଧିଆ ବୁଢା ବଡ ଥନ୍ତଲ ପେଟା

ଦେହଟା ତାର ମଳି କୋଚଟ ବୁଦ୍ଧିଟା ତାର ମୋଟା ।

ଇସ୍କୁଲ ଘର ମାଡ଼ିନି କେବେ ପଢିନି ମୋଟେ ପାଠ

ଟିକେ କଥାରେ ବୁଦ୍ଧି ତା ବଣା ପଡଇ କଳାକାଠ ।

ଚଢି ମଟର ଗଲା କଟକ ଦେଖି ବିରାଟ କୋଠା

କୁଆଡେ ଯିବ ନପାଏ ବାଟ ହୋଇଲା ହଟହଟା ।

କାଖରେ ଜାକି ବଙ୍କୁଲୀ ବାଡ଼ି ହାତରେ ଧରି ଥଳି

କାନ୍ଧେ ପକାଇ ନାଲି ଗାମୁଛା ଚାଲଇ ଢଳି ଢଳି ।

ମଫସଲିଆ ବୁଢାକୁ ଦେଖି ଗୋଟେ ସହରୀ ଟୋକା

ରାସ୍ତା କଡ଼ିଆ ହୋଟେଲ ନେଇ ବନେଇ ଦେଲା ବୋକା ।

ଚକା ଆସନେ ବସି ନିଧିଆ ଖାଇଲା ପେଟପୁରା

ଖିରୀ, ଖେଚେଡ଼ି, ମାଛ,ମାଉଁସ, କାକରା, ଛେନାବରା ।

ବିଲ କରିଲା ହୋଟେଲ ଵାଲା ଅଢେଇଶହ ଟଙ୍କା

ଏତେ ପଇସା କୁଆଡୁ ଦେବ ମୁହଁ ତା ହେଲା ବଙ୍କା ।

ବଡ ଚତୁର କଲା ଫିକର ଭୂଇଁରେ ଗଲା ଗଡି

ଆଖିରେ ଲୁହ ମନରେ କୋହ ଯୋରରେ ରଡି ଛାଡି ।

କହିଲା ବୁଢା,'କଅଣ ଦେଲ ରାମ୍ପୁଛି ମୋର ପେଟ'

ଆହେ ମଉସା କାଢ଼ ପଇସା ନହୋଇ ଛଟପଟ ।

ଅଣ୍ଟାରେ ଡୋରୀ ହାତରେ କଡ଼ି ଲଗାଇଯିବ ଥାନା

ହାଜତ ଘରେ ରହି ମଉଜେ ଖାଇବ ବଡ଼ ଖାନା ।

ବୁଡ଼େ ଫାକାସି ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି ଚାହିଁଲା ମଟମଟ

ମୁହଁକୁ ମୋଡ଼ି ଅଣ୍ଟାରୁ କାଢି ଗଣିଲା ଚଟାପଟ ।

ହସି ଉଠିଲେ ଯେତେକ ଥିଲେ ବୁଢାର ଦେଖି ଢଙ୍ଗ

ଦୁଲୁକେ ଛାତି ମୁହଁକୁ ପୋତି ଚାଲଇ ଟଙ୍ଗ ଟଙ୍ଗ ।

ଗାଡ଼ିରେ ଚଢ଼ି ଆସେ ବାହୁଡ଼ି ମନରେ ବଡ଼ ରାଗ

କଟକ ଦେଖା ନୋହିଲା ଆଉ ମରିଗଲା ସରାଗ ।