ନାରୀ....

ବଡ଼ ହସ ଲାଗେ, ବଡ଼ ଦୁଃଖ ଲାଗେ 

   ଦେଖି ଆଜି ଏହି ସମାଜର ସୁକ୍ଷ୍ମ ଭାବନା, 

ମିଥ୍ୟା ଅହଙ୍କାରର ଭାବକୁ ନେଇ ଏହି ମଣିଷ 

  ନାରୀକୁ ଦିଏ ନୀରବରେ କେତେ କେତେ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା |

ଭୁଲିଛି ମଣିଷ ସ୍ରଷ୍ଟାର ସୃଷ୍ଟି ଆଉ ନିୟମ 

  ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ଆଜି କରୁଛି ମନ୍ତ୍ରଣା, 

ଭୁଲି ତାର ଏହି ଜୀବନ ଦାତ୍ରୀ କରୁଣାମୟୀକୁ

  ସେହି ନାରୀର ମାତୃତ୍ୱ ପାଇଁ ଭୋଗିଥିବା ଯନ୍ତ୍ରଣା |

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ସଦା ସିଦ୍ଧ ତ ହୋଇଛି 

  ସମାଜର ଗଠନ ପାଇଁ ଲୋଡ଼ା ନର ନାରୀ, 

ଲୋଡ଼ା ସେମାନଙ୍କର ମିଳିତ ଉଦ୍ୟମ ଆଉ ନିଷ୍ଠା 

  ନାରୀ ନୁହେଁ କେବେ ଏକ ଖେଳନା ପରି |

ପିତୃ କୂଳେ ଜନ୍ମି ସିଏ ଦୁହିତା ରୂପରେ 

  ଆନନ୍ଦ ଭରି ଦିଏ ତାର ସେହି ସଂସାରରେ, 

ଧନ୍ୟ ହୁଏ ପିତା କନ୍ୟା ଦାନ କରି 

  ନାରୀ ହୁଏ ସେବେ ବୋହୁ ଅନ୍ୟ କୁଳରେ |

କନ୍ୟା ଥିଲା ସିଏ, ନିର୍ଭୟରେ ଅର୍ଜିଲା ଜ୍ଞାନ 

  ସେହି ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧି ବଳେ ଅସାଧ୍ୟ ସାଧିଲା, 

ବିଜ୍ଞାନ, କଳା, କୌଶଳ ଆଉ କେତେ ବିଦ୍ୟାରେ 

  ନାରୀ କହି ତାକୁ ସମାଜ ଅବଳା ଭାବିଲା |

ସବୁ କଷ୍ଟ ସହି, ବାଧା ଵିଘ୍ନ ଲଙ୍ଘି 

  ତଥାପି ନିଜ କର୍ମ ପଥରେ ବଢି ଚାଲିଲା, 

ସଂସାର ସମ୍ଭାଳି, ନିଜର ସବୁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରି 

  ନାରୀ ଆଜି ଦେଶର କେତେ ଗୌରବ ବଢ଼ାଇଲା |

ସବୁ ବୁଝି, ସବୁ ଜାଣି, ଏହି ସମାଜ 

  ଦିଏ ନାହିଁ ନାରୀକୁ ତାର ଉଚିତ ସମ୍ମାନ, 

ପୌରୁଷତ୍ୱର ଅହଂ ଭାବରେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ ସିଏ 

  ନାରୀର ଯୋଗ୍ୟତାର କରଇ କେତେ କେତେ ଅପମାନ |

ସମୟ ଆସିଛି, ଧୀରେ ଧୀରେ ସିଏ କହୁଛି 

  ଏବେ ବି କିଛି ଡେରି ହୋଇ ନାହିଁ, 

ଶିକ୍ଷା ଜ୍ଞାନ କୌଶଳ ର ଭାରସ୍ୟାମ ରଖି 

  ନାରୀର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ରଖ ଉଚିତ ସମ୍ମାନ ଦେଇ |

ତେବେ ସମାଜ ବଢିବ, ଦେଶ ବିକଶିତ ହେବ 

  ରହିବ ନାହିଁ କିଛି ଲିଙ୍ଗର ଭେଦ ଭାବ, 

ସଂସାର ହସିବ, ସମ୍ମାନ ବଢିବ ଦୁନିଆ ଦୁଆରେ 

  ନାରୀ ଯେବେ ପୁରୁଷର ସମକକ୍ଷ ହୋଇ ଯିବ ।