ନାରୀ

ନାରୀଟି ଗୃହିଣୀ ମନ ନିଏ କିଣି

         ସମସ୍ତେ ହୁଅନ୍ତି ତାଙ୍କ ପାଖେ ଋଣୀ l

ତା'ମନ ମନ୍ଦିରେ ସଭିଏଁ ସମାନ

            ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ହୁଅଇ ଅଭିନ୍ନ l

ମନ୍ଦିର ପ୍ରସାଦ ଅଟଇ ବିଚିତ୍ର

          ଖାଇଦେଲେ ମନ ହୁଅଇ ପବିତ୍ର l

ଘଣ୍ଟ ଘଣ୍ଟି କେବେ ମନ୍ଦିରୁ ଶୁଭେନି

         ପାଉଁଜି ଘୁଁଙ୍ଗୁରେ ବାଜଇ ଖଞ୍ଜଣୀ l

ସକାଳ ସ୍ନାନରେ ରୁଣୁ ଝୁଣୁ ଚୁଡ଼ି

        କାନରେ ବାଜିଲେ ନିଦ ଯାଏ ଉଡି l

ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ଆସଉ ମନ୍ଦିର

         ଭୋଗ ପାଇ କରୁ କର୍ମେ ଅଗ୍ରସର l

ବିଶ୍ରାମ ନିଏନି ମନ୍ଦିରେ ତାହାର

       ମଣୋହି ରାନ୍ଧେ ସେ ହୋଇ ତତପର l

ପହଡ଼ ପଡ଼େନି ମନ୍ଦିରେ ତାହାର

        ସବୁବେଳେ ସେତ ଥାଏ ଉଜାଗର l

ଯେତେବେଳ ଗଲେ ପ୍ରସାଦ ମିଳଇ

        ଅକ୍ଷୟ ପାତ୍ର ତା ଭରି ହୋଇଥାଇ l

ମନରେ ନଥାଏ ପାତର ଅନ୍ତର

          ପେଟ ଭରି ଥାଏ ସବୁ ଜନଙ୍କର l

ଧନ୍ୟ ନାରୀ ତୁମେ କେତେ ଯେ ସବଳ

         ନିଜେ ଜଳି କର ସଂସାର ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ l

ମମତାରେ ଭର ସନ୍ତାନ କ୍ରନ୍ଦନ

        ପତ୍ନୀ ହୋଇକର ପ୍ରେମରେ ବନ୍ଧନ l

ନାରୀ ହୋଇ ଦିଅ ଅନେକ ଇନ୍ଧନ

        ଜୀବନର ପାଇଁ କେତେ ଯେ ସନ୍ଧାନ l

ଏ ମହି ମଣ୍ଡଳେ ତୁମେ ନିରୁପମା

        ଆମ ପାଇଁ ନାରୀ ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରତିମା l