ଅନନ୍ୟା ନାରୀ

ସୃଷ୍ଟିର ରମଣୀ ଆମ ଜନନୀ

           ଚିର ବନ୍ଦିତା ଆଦ୍ୟା ଚିରନ୍ତନୀ ।

ତୁମେ ସର୍ବଂସହା ମଙ୍ଗଳ ମୟୀ

         ଚିର ବରେଣ୍ୟା ତୁମେ ହିଁ ଚିନ୍ମୟୀ ।

କେବେତ ଭଗିନୀ କେବେତ କନ୍ୟା

       ପୁଣି କେବେ ଧାତ୍ରୀ କେବେବି ଜାୟା ।

ସଂସାରେ ଲଗାଇ ଅନେକ ମାୟା

         ସର୍ବ ରୂପେ ତୁମେ ବିସ୍ତାର କାୟା ।

କେବେ ପ୍ରଜ୍ବଳିତ ଶିଖାର ନିଆଁ

        ସାଜ ପୁଣି କେବେ ଅନ୍ଧାରେ ଧୂଆଁ ।

ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ଆଗତ ଅନନ୍ୟା ବର୍ଣ୍ଣ

          ଯେବେ ତ ସାଜିଛ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଜହ୍ନ ।

ନାରୀ ତରଙ୍ଗିନୀ ଦେଲେ ଦର୍ଶନ

          ତରଙ୍ଗିତ ହୋଇ ରଖ ଜୀବନ ।

ନାରୀ କେବେ ହୁଏ ପ୍ରୀତି ବାହକ

         ପ୍ରୀତିକର କରେ ତାର ପ୍ରେମିକ ।

ମନ ସଦା ତାର ଉଡ଼ନ୍ତା ବିହଙ୍ଗ

       ଜୀବନେ ଆଣେ ସେ ଫଗୁଣ ରଙ୍ଗ ।

ଦୁଃଖ କ୍ଳେଶ ତାର ସଦା ଭୂଷଣ

        ତାର ଚଲାପଥେ ପ୍ରକାଶେ କିରଣ ।

ସୀମାହିନ ଅଟେ ତାର ସପନ

          ସପ୍ତଦୀପା ରୂପେ ପାଏ କଷଣ ।

ନାରୀ ମହିମା କେ ପାରେ ବଖାଣି

        ନିଜ ଚରିତ୍ରେ ସେ ରଚେ କାହାଣୀ ।