ନାରୀ ଯେ ବିଶ୍ୱନିୟନ୍ତାର ଚମତ୍କାର

ମୁଁ ତୁମର ପ୍ରେମମୟୀ

ସ୍ନିଗ୍ଧ ତରଙ୍ଗିଣୀ ର ସ୍ୱଚ୍ଛ ବାରିଧାରା ସାଜି

ଆର୍ଦ୍ର କରୁଥିଲି କାୟାରୁ ଛାୟା

ସୀମାର ଶେଷ ପ୍ରାନ୍ତର କୁ ଲଙ୍ଘି

ଉଛୁଳୁଥିଲି ପ୍ରଣୟ ର ଜୁଆର ରେ

ସତେକି ଆଦିରୁ ଅନ୍ତ ଭୂମିରୁ ଭୂମା ଯାବତ

ଖେଳି ଯାଇଥିଲା ଧୂମାଳ ଆସ୍ତରଣ

ହଜି ଯାଇଥିଲେ ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ

ନଥିଲା ତ କିଛି ପୃଥକ ଏ ଭାବରେ

ସମୟ ଟା କିନ୍ତୁ ଭାରି ବଳୀୟାନ

ରଖିନାହିଁ ସେ ମାନଗୋବିନ୍ଦ ମାନ

ଅବା କୁନ୍ତୀର ଉଦାର ପଣ

ଅପସରିଗଲା ଧୂଆଁ ର ଆବରଣ

ଆଖି ଖୋଲି ଦେଖେତ ଜୀବନର ଅପରାହ୍ଣ

ଏକ ନୀରବ ଅସହାୟତା କୁ ଧରି

କୁରୁଳି କୁରୁଳି କାନ୍ଦେ ହୋଇ ଆନମନ

ଅପହଞ୍ଚ ସେ ରାସ୍ତା ମୋ ପାଖରୁ ତୁମ ପାଖ

କେଉଁ ଏକ ଅଜଣା ଦୂରତା ବୋଳିଥିଲା

ଗାଢ଼ ନିଦାଘ ର ରଙ୍ଗ

ବ୍ୟଥିତ ହେଉଥିଲା ପ୍ରାଣ, ଯନ୍ତ୍ରଣାକ୍ତ ଉତ୍ତାପ ରେ

ଭାବୁଥିଲି କାହିଁଗଲା ସେ ପ୍ରେମର ରଙ୍ଗ ସ୍ୱପ୍ନର ସଙ୍ଗ

ଜୀବନର ବାସ୍ତବତା ଯେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପୃଥକ

ବୁଝିଗଲି ସବୁ ବୟସର ଖେଳ

କାଲି ଲାଗୁଥିଲା ଯାହା ପ୍ରଣୟର ସ୍ୱର

ଆଜି ପିଲାଳିଆମୀ ର ବ୍ୟଭିଚାରମୋ!!

ହୃଦୟ ର ଆବେଗ

ବୁଝିଗଲା ନାରୀ ତ ଚିରକାଳ ସମାଜ ବନ୍ଦିନୀ 

ଅନ୍ଧକାର ର ପୃଥୁଳ ଢାଙ୍କୁଣୀ ର ଫାଙ୍କରୁ

ଭାସିଆସେ କ୍ଷୀଣ କା'ର ସ୍ୱର

ସଂସାର ଟା ଅଟେ ପରା ଅଳୀକ

ନାରୀ ଅଟେ ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥିତି ବିଲୟ ର ମୂଳ

କରିଛି ଯା ପ୍ରମାଣିତ ଯୁଗ ଯୁଗରୁ ଭାଗ୍ୟର ଗାର 

ସମ୍ପର୍କ ଏକ ଜାଣ ଆତ୍ମା ଈଶ୍ୱର ର

ଅଟନ୍ତି ଯେ ଏକ ଅଭିନ୍ନ ଓ ଯୁଗାନ୍ତର

ନାରୀ ଯେ ବିଶ୍ଵନିୟନ୍ତା ର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଚମତ୍କାର !!