ନାରୀ, ନୁହେଁ ଅବଳା ନିର୍ବଳା

ନଅ ମାସ ମାଆ ଗର୍ଭରେ ରହି ପରା

ପୁରୁଷ ଜାତ ହୋଇଛି 

ମାଆ ଛାତିରୁ କ୍ଷୀର ପିଇ ସେଇତ ଏ 

ଅମୂଲ୍ୟ ଜୀବନ ପାଇଛି |

ଭଉଣୀ, କେତେ ସ୍ନେହରେ ଯେଉ ପୁରୁଷକୁ 

ରକ୍ଷା କରିବ ବୋଲି ରାକ୍ଷୀ ପିନ୍ଧେଇଛି

ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ ଭାବେ, ଅଗ୍ନିକୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖି ଯିଏ

ମଥାରେ ସିନ୍ଦୂର ଭରିଛି |

କନ୍ୟା, ପୁରୁଷ ଯାହାର କନ୍ୟା ଦାନ କରି 

ଅପୂର୍ବ ଆନନ୍ଦ ଲଭିବ

ସେଇ ପୁରୁଷ, ନାରୀ ଜାତିକୁ ନିର୍ବଳା ଭାବି

ଅବହେଳା କିଆଁ କରିବ |

ଏଇ ସବୁ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ପ୍ରତିଛବି ଯେବେ ଭାଷେ 

ମୋର ମନ ଭିତର

ଦେଖେ ଓକିଲାତିରେ ପ୍ରତିଦିନ ଅଙ୍ଗେ ନିଭାଉ

ଥିବା କାହାଣୀର |

କେତେ ପ୍ରତିଛବି ଭାଷେ ରୂପ ସେ ଛବିରାଣୀ, 

ନିହାରିକା ଅବା ନିର୍ଭୟାର 

ଅବା ଯୌତୁକ ଜନିତ ସମ୍ପତ୍ତି ଜନିତ ନାରୀ 

ଉପରେ ସବୁ ଅତ୍ୟାଚାରର  |

ପ୍ରତିକ୍ରିୟାରେ ଭରି ଯାଏ ମୋ' ଅନ୍ତର ଭିତରେ

ଅଜସ୍ର ଘୃଣା ଓ କୋହ

ସମୟ ଚକ୍ରର ସେହି ପିତୃକୈନ୍ଦ୍ରିକ ଘୃଣ୍ୟ ତତ୍ତ୍ୟ 

ବିରୁଦ୍ଧେ ଆସେ ବିଦ୍ରୋହ |

ଭୂଲ୍‌ ବୁଝିବେନି ମତେ କେହି, ପ୍ରକାଶ କରୁଛି

ମୋର ଅନ୍ତରର କଥା  

କାହିଁକି କେଜାଣି ଏ' ପିତୃକୈନ୍ଦ୍ରିକ ତତ୍ତ୍ୟ ପାଇଁ 

ମନରେ ଭରିଛି ଅଜସ୍ର ରାଗ ଓ ବ୍ୟଥା |

ମନରେ ଆସେ ଲିଭି ଯାଇଛି କି ଆଇନି ଶୃଙ୍ଖଳା 

ଆଉ ପିଂଗଳ କୋଡ ର ଦଣ୍ଡ ବିଧାନ 

ସତେ କି ନାହିଁ ଭୟ ଗ୍ଲାନି ପ୍ରତି ଅମଣିଷ ମାନଙ୍କ 

ରହିଥିବା ଭିତର ଅନ୍ତର ଓ ମନ |

ମୁଁ ସାହିତ୍ୟିକ ପ୍ରତିଭା ରାୟଙ୍କ ଯାଜ୍ଞସେନୀ 

ପୁସ୍ତକଟି ପଢିଛି

କଦର୍ଯ୍ୟ ତତ୍ତ୍ୱ ଓ ମନୋବୃତ୍ତିରେ କିପରି କେତେ 

କେତେ ନାରୀ ବଳି ପଡୁଛି |

ଲୋପ ପାଇ ଯାଉଛି ମଣିଷ ମଣିଷ ପ୍ରତି 

ଭରସା ବିଶ୍ୱାସ ଏ ଦୁନିଆରୁ  

କାପୁରୁଷର କାଣ୍ଡ କାରନାମାରେ ଚିରି ଫାଡ଼ି

ଦେଉଛି ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମ ଅନ୍ତରରୁ |

ଏ କବିତାରେ ପ୍ରକାଶ କରିଛି ମୋ ଅତଳ ମନର

ଅବଦମିତ ଅକୁହା କାହାଣୀକୁ

କହୁଛ ହିନ୍ଦୁ, ଛେପ ପକାଉନକି ଆମ ବସୁଧୈବ 

କୁଟୁମ୍ବକମ ମନ୍ତ୍ରର ଅଭିବ୍ୟକ୍ତିକୁ |

ପୁରୁଷ, କିପରି ଘଟାଇ ପାରୁଛି ଏପରି ନାନାଦି

ଲୋମ ହର୍ଷଣକାରୀ କାଣ୍ଡକୁ

ଏହି ବ୍ୟବସ୍ଥା ଅବସ୍ଥା ବହୁତ ଉଦ୍‌ବେଗ ଜନକ

ଆସୁ ନାହିଁକି ଆମ ମନକୁ  |

 

ଦୁଃସ୍ଥ ମାନସିକତାକୁ ପରିହାର କରିବା, ଡାକେ

ମୋର ସମସ୍ତ ଭଉଣୀ ଭାଇଙ୍କୁ

ଜାଗ୍ରତ କରାଇବା ଚେଇଁ ଶୋଇଥିବା ମଣିଷତ୍ୱ

ଆମ ଭିତରର ବିବେକ ଓ ବୁଦ୍ଧିକୁ |